Bloedmooi en zielsongelukkig vertelt het verhaal van Eros en Psyche. Jeroen Olyslaegers heeft het verhaal, dat Apuleius schreef in de tweede eeuw, bewerkt en beperkt zich tot de kern. In zijn visie is dit het transformeren naar een volwassen leven. Regisseuse Mirjam Koen vertaalde dit naar een meespelende voorstelling met prachtige muzikale ondersteuning.
Venus, de godin van de liefde, wil aanbeden worden. Offers wil ze en wie in haar ongenade raakt, verpeelt zijn schoonheid en alle hoop. Haar zoon Eros, god van de liefde, trekt zich daar niks van aan. Hij is lamlendig. En dat hoort niet. Helemaal niet nu de godin van de schoonheid van haar troon dreigt te worden gestoten. Niet door een andere godin, maar door een of ander menselijk wezen, het jonge meisje, de wonderschone Psyche. Mannen leggen rozen bij haar voordeur maar Psyche begrijpt dat niet. Het verwarde pubermeisje vindt zichzelf niet mooi, zij wil alleen maar dood. En Venus? Venus wil wraak.
De goden bevinden zich natuurlijk op een hoger niveau dan het gewone volk. In Bloedmooi en zielsongelukkig is dat mooi vormgegeven door een bouwwerk met een schuin aflopende bovenkant. Want een god zijn is niet gemakkelijk: je moet je wel staande zien te houden op het schuine dak.
De barokke muziek die je meeneemt van scène naar scène is van Charles Avison, een 18-eeuwse Engelse componist. Een goede keuze van Koen. Zo dans je vanzelf verder het verhaal in. Af en toe wordt de klassieke muziek afgewisseld met de rap van de Pan, god van het woud, gespeeld door de prachtige krachtige Romana Vrede. En zo’n rap krijgt meteen veel bijval van het jongere publiek. Niet alleen vanwege de muziek maar ook omdat het ondeugend en een beetje stout is. Net als Pan zelf.
Venus (Marlies Heuer) is de diva die we van een godin verwachten, in een prachtige bruidsjurk natuurlijk. Zij ademt Venus, zij ís de godin met haar nukken en grillen. De zusjes van Psyche daarentegen lijken zo weggelopen uit het sprookje Assepoester. Heerlijk kattig, venijnig en een beetje over de top in Engelse kostschoolachtige kleding.
Maar het draait om Eros (Mattas van den Vijver) en Psyche (Jamie Grant) die even om elkaar heen draaien en dan hartstochtelijk voor elkaar vallen. Zij verbaast want wie zou haar nou kiezen. Hij verbaast want dit is een mens, een heel mooi mens dat wel maar geen god. Maar de geliefden kunnen elkaar niet zo gemakkelijk voor eeuwig in de armen sluiten. En in een godenwereld wordt dit extra bemoeilijkt. Grant en van den Vijver nemen je mee in hun prille liefde. Breekbaar en sterk tegelijkertijd. Je gunt ze een happy end.
Artemis wil theater maken voor verschillende leeftijden. Jongeren en volwassenen worden even serieus benaderd. Dat blijkt ook uit deze voorstelling. Meeslepend gespeeld met prachtige muziek. Een eeuwenoud verhaal dat verbazingwekkend nog steeds zo actueel is.
Gezien: 13 februari, Rotterdamse schouwburg
Tekst: Ester van Aalst
Lees ook:Tournee Huub Stapel verlengd
Lees ook:Marc-Marie Huijbregts als Sheherazade
Lees ook:Kabaal en Liefde waar sprookje zonder gelukkig einde
Lees ook:Eenzaamheid van de Priemgetallen naar theater
Lees ook:Holland Festival: zang en muziek betoveren in You Us We All