Na zijn succesvolle opvoeringen van De Wilde Eend van Henrik Ibsen en Thyestes van Seneca, is Simon Stone aan een snelle opmars begonnen over de wereld. Deze relatief jonge regisseur (30 jaar), wordt geroemd om zijn genadeloze bewerkingen van klassieke stukken, die hij met kracht naar de actualiteit weet te halen. Dit keer is het Ivo van Hove die de veelbelovende regisseur aan Toneelgroep Amsterdam verbindt. Simon Stone grijpt opnieuw terug naar de Griekse mythologie en kiest voor de meest gehate vrouw van allen: Medea. De vrouw die er bewust voor kiest haar eigen kinderen te doden. Van de originele tekst van Euripides, is in deze versie niets over. Voor zijn Medea laat Stone zich inspireren door een tragisch voorval uit het recente verleden: Deborah Green zet in 1995 doelbewust haar huis in brand, waar haar kinderen op dat moment in verblijven, nadat ze hoort van de affaire van haar man. Medea all over again.
Bij binnenloop wordt het publiek meteen geconfronteerd met de levende aanwezigheid van de twee kinderen, wetende dat die het einde van de voorstelling niet gaan halen. De grote letters op het achterscherm met daarop ‘MEDEA’ is het startsein van dit moderne drama. In een klinisch witte ruimte waar geen einde aan lijkt te komen ontmoeten we Anna. Zij komt terug uit een psychiatrische inrichting voor de moordpoging op haar man Lucas, vanwege zijn affaire met de jongere Clara. Diezelfde Lucas staat klaar haar opnieuw te ontvangen. Marieke Heebink speelt Anna bij aanvang licht en voorzichtig, maar duidelijk verlangend naar een hereniging met haar man. Al snel komt de vraag: ‘Heb je haar nog wel eens gezien..?’ In één klap verandert de lichtheid in een onberekenbare, dwingende toon. Deze vrouw doet alles om de moderne Jason terug te winnen.
In deze Medea is een belangrijke rol weggelegd voor de kinderen. Aan de hand van een videocamera leggen zij alles vast en op het projectiescherm zien wij de wereld door hun ogen. Zij zijn nieuwsgierig, stellen vragen, maar hebben geen idee wat zich allemaal heeft plaatsgevonden tussen de vier muren van het huis. Ook de moderne Glauke, in dit geval Clara, krijgt in deze versie een stem. Ze is oprecht, lief voor de kinderen en hoopvol voor haar toekomst met Lucas.
Toch is het dezelfde camera van de kinderen waarin Medea ons akelig recht in de ogen kijkt als zij over haar moordpoging vertelt. Dit zijn de momenten waarop Medea zichtbaar naar haar nieuwe daad toewerkt. Als Lucas zegt te willen trouwen met Clara en de scheidingspapieren tevoorschijn tovert, nadert de voorstelling de climax. De vrouw is gekwetst, voelt zich gebruikt, aangezien Lucas zijn carrière aan haar te danken heeft. Aus Greidanus jr. maakt Lucas menselijk, gevangen tussen de macht van twee vrouwen. Dan dwarrelen de eerst wolken as het podium op. De situatie is onomkeerbaar. Terwijl Medea de kinderen begraaft, snauwt ze hem nog één keer toe: ‘Je had iets kunnen doen..’
Stone presenteert ons een overtuigende, actuele Medea. In anderhalf uur weet hij het hele drama te vatten, zonder dat het overhaast aanvoelt. De acteurs spelen naast elkaar, door elkaar en komen soms onaangenaam dichtbij. Met minimale middelen zet Stone hier een doeltreffende Medea neer.
Tekst: Tim van der Voort
Foto: Sanne Peper
Gezien: 17 december, Stadsschouwburg Amsterdam
Kijk hier voor meer informatie over Medea.
Lees ook:Acteurs ontsnappen tijdens voorstelling
Lees ook:Medea in het museum
Lees ook:NNT’s Medea opnieuw te zien
Lees ook:Gesprek: Ariane Schluter als Medea
Lees ook:Onvoorwaardelijke Liefde; Onvoorwaardelijke Haat