Peter Tuinman regisseert dit seizoen Kopenhagen van het Nationaal Toneel, met daarin Bram van der Vlugt, Liz Snoijink en Stefan de Walle. De meesten zullen Tuinman herkennen uit de politieserie Unit 13 en de film Spetters. In zijn kantoor zijn de wanden behangen met foto’s van de vele andere producties waarin hij stond. Peter moet soms diep in zijn geheugen graven om zich te herinneren wanneer hij toch die knappe, jonge acteur was. Het is duidelijk dat zijn loopbaan lang is. Wat zijn zijn geheimen? Inge Schouten ontmoette hem in Den Haag en probeerde ze te ontrafelen.
“Vroeger wilde ik altijd topsporter worden. Meneer Hof, mijn gymleraar op de middelbare school, zei dat ik een grote sportcarrière tegemoet kon gaan. Helaas werd bij mij een kleine hartafwijking geconstateerd. Niets ernstig, maar absolute topsport was voor mij niet meer mogelijk. Ik wilde alleen het beste en daarom heb ik me erbij neergelegd dat ik hier niet mee verder kon. Soms denk ik nog wel eens aan mijn oude passie, maar mijn leven tot nu toe heeft dit gemis ruimschoots gecompenseerd. Er zijn genoeg dingen, die geleefd moeten worden.
De juiste mensen
Op de middelbare school deed ik al aan toneel. Als ik een spreekbeurt had, zei mijn docent Nederlands zelfs: ‘Ik zal je geen 10 geven want het is geen presentatie, maar solotoneel’. Hij raadde mij aan om verder te gaan in de toneelwereld. Dat heb ik geprobeerd. Ik heb bij enkele semiprofessionele gezelschappen gezeten en kwam uiteindelijk bij het RO-theater terecht. Daar had je geen beroepsopleiding voor nodig. Ik kwam er doordat ik de juiste mensen om me heen had. Vroeg had ik al een sterke drang naar een hoge vorm van onafhankelijkheid. Een toneelopleiding had ik niet nodig, ik leerde erg veel in praktijk. Theorie? Tja misschien kon ik daar wel helemaal niks mee.
Er wordt vaak heel erg tegen de toneelschool opgekeken. Misschien komt dit door de strenge toelating, maar daar ben ik het niet mee eens. Bij elke studie vindt een selectie plaats, maar dat gaat vaak natuurlijk, tijdens het eerste jaar. Bij de toneelschool gebeurt dit al voor aanvang van de opleiding.
Ik ben wel eens in de foyer blijven slapen
Toneel is een manier van leven. Een gestructureerde anarchie. Er is iets aan het vak dat buiten de gewone wereld omgaat. Ik wilde nooit een regulier leven leiden. Voor mij is acteren echt leven, grote onafhankelijkheid en de grote schoolgebouwen voorbij kunnen fietsen. Het vereist een andere mentaliteit en daar heb ik me volledig ingestort. Toch zit er ook wel iets zwerverachtigs aan. Zo ben ik wel eens na een voorstelling in de foyer blijven slapen. Dan was ik de volgende dag tenminste op tijd aanwezig voor het tweede optreden. Het is gelukkig wel allemaal goed met me gekomen!”
“Ik kan niet te lang ergens spelen. Ik heb een soort onafhankelijkheid nodig, wat tegelijkertijd weer kwetsbaar is. Als ik lang op tv ben, wil ik altijd weer even toneel. Er moeten grote bewegingen in zitten. Te lang bij een gezelschap blijven kan ik niet, dat benauwt me. Herkenning op straat is voor velen stiekem wel belangrijk. Dat missen ze als ze even niet op tv zijn. Ik heb dat niet. Naast acteren, regisseer ik ook, maar ik ben geen broodregisseur. Als ik de gelegenheid krijg om iets te maken, graag. Het regisseren begon ook klein, in Friesland. Later is het balletje gaan rollen en is men mij vaker gaan vragen. Ik wil het talent van mensen goed tot hun recht laten komen. Het belangrijkste in een regie is het verhaal. Dat is de kern. Verder overleg ik met de acteurs over spelkeuzes. Je praat samen over de vorm. Door het vertrouwen dat je hen geeft, durven zij ook hun fantasie te gebruiken. Er ontstaan dingen die je als regisseur niet bedacht zou hebben.
Ik regisseerde Stefan de Walle in Kopenhagen. Dit stuk gaat dit jaar in reprise, met een aangepaste cast. Voorheen werd de rol van Stefan gespeeld door een ouder persoon. Ik keek naar Stefan en dacht: ‘Woww! Ik heb een paar afslagen gemist! Wat doet hij het goed!’ Kopenhagen heeft in deze versie een heel andere intentie. Een andere acteur inzetten, dan waar normaal voor gekozen zou worden, geeft nieuwe ideeën.”
Ik weet nog steeds niet waar het over ging
Vol bewondering praat Tuinman over Bram van der Vlugt, Liz Snoijink en Stefan de Walle. “Wauw, als je hen ziet spelen….” Dan ontstaat er een kleine grijs op zijn gezicht en vertelt erg blij te zijn dat hij mocht regisseren. “Regisseren heeft voor- en nadelen. Ik was stiekem wel erg blij dat ik geen tekst uit mijn hoofd moest leren, dat doe ik mijn hele leven al. Dan zit je weer met zo’n dik script op je schoot en die tekst maar stampen! Ook heb ik wel eens een rol gespeeld waar ik niet achter stond. Oedipus bijvoorbeeld. Daar was ik helemaal niet blij mee. Ik zei ook dat ik het met sommige keuzes niet eens was, maar heb het toch gedaan, want ik was benieuwd wat het opleverde. Maar het was en bleef een conceptuele voorstelling en ik weet nu nog steeds niet waar de stuk over ging.”
Peter doet wat op zijn pad komt en waar hij plezier aan beleefd. Ondanks dat hij geen toneelopleiding heeft gedaan, heeft hij veel mooie projecten mogen realiseren. “Tuurlijk heb ik geluk gehad, maar ik denk dat iedereen de vrije hand heeft om zich te ontwikkelen Als het niet lukt, lukt het niet. Je moet wel altijd proberen je ambitie waar te maken. Dan kun je jezelf later niet verwijten dat je het niet hebt geprobeerd. Als het niet lukt, dan probeer je iets anders.”
Tekst: Inge Schouten – Foto’s: website Peter Tuinman
Lees ook:Geen economische crisis bij Nationale Toneel
Lees ook:NT schrapt voorstellingen na val Snoijink
Lees ook:Löw en Tuinman in Het gouden ei
Lees ook:De zaal wacht met ademhalen
Lees ook:Erik de Vogel en Liz Snoijnk samen op toneel