Het is aardedonker, maar hier en daar verschijnt wat licht. Het is te weinig om te onderscheiden wát er zich precies op het podium afspeelt en waar het schijnsel vandaan komt en het publiek leunt geboeid naar voren. Uit het zwart klinkt gekreun. Heel zacht. Als de oranje gloed aansterkt, lijkt het een vuur te zijn, maar dan blijkt er een grote kroonluchter te liggen. Op de grond. Hij brandt nog zwak en daarnaast probeert een vrouwenfiguur op te staan. Als een pasgeboren hert, inclusief bambibenen, staat ze op uit de puinhopen, daarbij gevolgd door een paar andere figuren. Minutenlang bouwt Boogaerdt/VanderSchoot de spanning op. De vrouwen én de voorstelling Ponyclub, geen Trojaanse vrouwen rijzen langzaam, als een phoenix, op uit de as.
Als de lichten feller worden, blijken de vijf vrouwen op het podium zich in een lagerhuisachtige setting te vinden. Inclusief onbegrijpelijke codes en regels wordt er gediscusieerd. Het belooft een lange avond te worden, maar dan komt daar ineens een wonderschone, in steenkolen Engels, monoloog van Leny Breederveld. Als koningin Hekabé vertelt zij over het verlies van haar man en zonen. Het zoeken naar woorden, het gebrekkige Engels en de verdrietige gebeurtenissen die zij beschrijft, komen recht naar binnen. Voor je staat geen koningin, maar een beschadigde vrouw, zoals er velen zijn in de wereld. Asielzoekers, vluchtelingen, in Hekabé komen ze allemaal samen. Status doet er niet meer toe, je bent mens en hebt gevoelens.
Vanaf dat moment neemt Ponyclub een vlucht. Monologen van beschadigde vrouwen verworden tot felle dialogen waarin de politieke actualiteit op hilarische wijze te herkennen is. Met name Suzan Boogaerdt, als Helena, de mooiste vrouw van de wereld, spat van het toneel. Haar mimische kracht en overtuigende teksten zijn een genot om naar te kijken en luisteren. Maar ook Willemijn Zevenhuijzen imponeert in haar rol als Cassandra, de vrouw die door niemand geloofd wordt. Met sublieme teksten, waarin bijdragen van Laura van Dolron, Hedy d´Ancona, Fleur Jurgens en Liesbeth van Tongeren zijn opgenomen, krijgt het publiek een spiegel voorgehouden. De wereld is nog net zo gruwelijk als die ten tijde van de Trojaanse oorlog. ‘If you want something sad, get a man. If you want something done, get a woman!’ En wat doen wij vrouwen er zelf aan? We nemen alles persoonlijk en maken een flyer dat het anders moet…
Bianca van der Schoot regisseerde Ponyclub en laat de anderhalf uur, die de voorstelling duurt, in een flits voorbijgaan. Veel te vroeg moeten we alweer naar buiten. Het publiek is nog niet klaar met het onderwerp én met de actrices. We willen meer horen, meer zien, meer lachen en ons meer schamen. En daarmee bereikt Van Der Schoot precies wat ze wil. Ze plant in alle bezoekers een stukje bewustwording en een zaadje dat misschien leidt tot verbetering van de wereld. ‘Want je moet ergens beginnen.’
Tekst: Suzan Vermeulen – Foto´s: Ben van Duin
Lees ook:Vrouwen aan de macht
Lees ook:Boogaerdt/VanderSchoot naar Toneelgroep Oostpool
Lees ook:Bianca van der Schoot en Suzan Boogaerdt regisseren ArtEZ-studenten
Lees ook:Theaterfestival Boulevard van start
Lees ook:Oostpool voegt extra productie toe