Het theaterseizoen is weer van start en dat betekent niet alleen dat er weer veel nieuwe stukken te zien zijn, ook grote successen van voorgaande jaren keren terug. Dat geldt eveneens voor de voorstelling De Goede Dood in regie van Wannie de Wijn, de winnaar van de Toneel Publieksprijs in 2008. Met een ware sterrencast, waarin onder andere Huub Stapel, Peter Tuinman, Will van Kralingen en Wilbert Gieske schitteren, wordt dit tragikomisch toneelstuk over euthanasie hernomen. Dat belooft wat. Ludy Graffelman nam een kijkje in de Koninklijke Schouwburg.
Bernhard, een overtuigende Wilbert Gieske, is de oudste van drie broers en vader van een dochter uit een eerdere relatie. Nu heeft hij een relatie met Hannah (Will van Kralingen), maar behalve dat heeft hij ook terminale longkanker. Aan de vooravond van zijn euthanasie komt iedereen bijeen in zijn woning om hem een mooi afscheid te geven. De onderlinge relaties veroorzaken echter een hoop drama. Michael (Huub Stapel), de middelste van de broers, is een rijke zakenman. Zijn arrogantie, en het feit dat hij een relatie had met Hannah, staat de familie het meest in de weg. De jongste broer Ruben (Hans Thissen) kent maar één manier om zijn gevoelens echt te uiten: pianospelen. Ook Bernards goede vriend de arts (Peter Tuinman), die de euthanasie moet gaan voltrekken, is aanwezig. De spanningen lopen af en toe hoog op tot ernstige ruzies en tranen vloeien rijkelijk, maar er zijn ook momenten van hilariteit.
Één uur en drie kwartier is niet niks voor een voorstelling zonder pauze. Het is dan ook niet zo gemakkelijk om van begin tot eind geboeid te blijven. De Goede Dood trapt niet zo best af met enkele scènes met weinig energie. We weten nog niet genoeg van de personages om meer te willen weten en het lijkt alsof de acteurs nog niet helemaal op gang zijn. In de tekst zitten wat verloren grappen, die door de uitvoering niet aankomen, en het prachtige huiskamerdecor is eigenlijk het enige boeiende. En dan gebeurt het. Zodra acteur Hans Thissen, die de rol van de autistische Ruben speelt, het toneel beklimt verandert alles. Hij speelt fenomenaal. Door zijn vertolking van de jongste broer haalt het publiek adem en kan het eindelijk eens goed lachen om een hoop kleine grapjes. Tegelijk ontroert Thissen door de aandoenlijkheid van zijn personage. Hij sleept alle andere acteurs mee en vanaf dit punt zet De Goede Dood een stijgende lijn in.
Na de moeilijke start herpakken de spelers zich en spreekt De Goede Dood volledig aan, niet in de laatste plaats door de ijsbrekende muziek van Randy Newman. Het hoogtepunt moet dan echter nog komen. Het mag duidelijk zijn dat de voorstelling vleugels krijgt en tegen het einde zijn de acteurs helemaal op dreef. Het hartverscheurende slot is een krachtig uitroepteken achter een mooi verhaal. Geen wonder dat De Goede Dood is hernomen.
Tekst: Ludy Graffelman
Lees ook:Wil van Kralingen en Huub Stapel in verfilming ‘De Goede Dood’
Lees ook:De Goede Dood naar Engeland
Lees ook:Druk première weekend
Lees ook:Overleeft vriendschap de kunst?
Lees ook:Erik de Vogel en Liz Snoijnk samen op toneel