Wat hebben een gevierde acteur uit de 18de eeuw en labels van blikjes kattenvoer met elkaar gemeen? in ieder geval een kleine Engelse toneelspeler gemaand Pip Utton. Zijn voorstelling Kean vertelt het verhaal van mogelijk de grootste Engelse toneelspeler ooit. Na de pauze brengt Utton het komische Labels over een man die geobsedeerd raakt door labels van blikjes kattenvoer. Momenteel toert Utton met verschillende stukken door Nederland. Ester van Aalst bekeek zijn voorstelling in Arnhem.
Een gescheurd, lang, wit hemd en een zwarte maillot. Pip Utton geeft de acteur Edmund Kean gestalte in de laatste fase van zijn leven. Hij speelt nog één keer de rollen waar hij beroemd mee werd en vertelt tussendoor over zijn echte leven. In vogelvlucht zien we Shylock, King lear, Hamlet, Othello en Richard III. Krachtig vertellen de personages hun mooiste monologen. Het is duidelijk waarom Kean vanaf het begin van Uttons tournee zo’n succes was. Niet alleen in Engeland, maar zelfs in het verre Amerika.
Als de prachtige kostuums uit gaan, zie je die trieste dronken ouwe man die Kean geworden is. Misschien was hij wel de eerste superster die aan succes ten onder is gegaan. Keans privéleven is net zo tragisch als zijn rollen. Net voor zijn doorbraak verliest hij zijn zoontje doordat de familie Kean de benodigde medicijnen niet kon betalen. Een affaire met een getrouwde vrouw eindigt in een rechtszaak waarbij hij de echtgenoot een schadevergoeding moet betalen. Dit betekent in de 18de eeuw ook het einde van zijn carrière. Aan het eind van zijn leven staat hij toch weer op het toneel: met zijn zoon speelt hij nog eenmaal Othello. Op het toneel stort hij in en korte tijd later overlijdt Kean. Pip Utton vertelt het levensverhaal van Kean met ontroerende compassie.
Het tweede deel van de voorstelling, Labels, volgt na de pauze. Het stuk werd geschreven door Louis de Berniere (Kapitein Corelli’s mandoline) en door Utton zelf aangepast voor toneel. Verzamelaars zijn er in vele soorten en maten. In Labels maak je kennis met een verzamelaar van labels kattenvoerblikjes. Gekleed in een korte broek, sandalen met sokken en een stropdas als riem legt Utton uit waarom hij ooit is begonnen met het verzamelen van de labels. “Dat schattige poesje voorop. Dat andere schattige poesje en dan ineens moest ik ze allemaal hebben.” Er volgt een gepassioneerde uitleg over hoe je de labels het beste van een blikje af kan krijgen. Is dat interessant? Ja! Door de passie en de flip-over waarmee dit absurde gegeven wordt toegelicht, ga je er helemaal in mee. Waarom verzamelen niet meer mensen labels van kattenvoerblikjes?
Onverwacht slaat het noodlot, in de vorm van een Franse Supermarché, toe. Daar komt de verzamelaar in zijn Walhalla terecht. Rijen en rijen verschillende soorten blikjes kattenvoer. Dit is het begin van het einde. Op de terugweg naar Engeland gaat de auto door zijn as, vanwege de te grote hoeveelheid blikjes. Zijn vrouw heeft hem verlaten omdat er geen plaats meer voor haar was en uiteindelijk zit hij daar, werkeloos, alleen, verlaten en hongerig, tussen al blikjes kattenvoer. Op het gezicht van Utton verschijnt langzaam de oplossing. Tegelijkertijd komt er bij het publiek een beginnend gevoel van misselijkheid op. Als er dan werkelijk een blikje open gaat…
Kean en Labels worden beide in het Engels opgevoerd. Dat is even wennen maar een andere taal past niet. Volgens The British Theatre Guide zijn “Pip Utton’s performances always … masterclasses in acting”. Heerlijk dat Nederland ook mag genieten van deze masterclasses.
De dubbelvoorstelling Kean en Labels is nog maar enkele malen in Nederland te zien. Voor meer informatie: Ruud de Graaf.
Tekst: Ester van Aalst
Lees ook:Theaterfotografie: Quasimodo
Lees ook:Chaplin has a flop!
Lees ook:Quasimodo wisselt de rollen om
Lees ook:Lange wachtrijen voor Dickens Festijn in Deventer
Lees ook:Het grote waarom in Shakespeare´s Strandfeest