Wat is echt mooi? De wereld is vol met informatie over hoe we eruit moeten zien. Wat mooi is, wat nog mooier is en wat het allermooist is. Maar tegelijkertijd vertellen we elkaar ook dat schoonheid slechts ‘skin-deep’ is. Wat als je echt lelijk bent? Niet een klein beetje, maar monsterlijk lelijk. Zo lelijk dat je geld op de kermis kan verdienen als freak. Dat mensen je nawijzen, van je gruwelen, de spot met je drijven. Hoe zou dat voelen? Pip Utton heeft voor zijn nieuwste voorstelling laten inspireren door Victor Hugo’s klassieker The Hunchback of the Notre Dame. En wie blijkt er dan echt mooi te zijn? De gebochelde Quasimodo of de zigeunerin Esmeralda?
Daar zit hij. Quasimodo. Naast hem ligt, onder een grauw vies wit laken, het lichaam van een vrouw. Lang bruin haar en een strop komen nog net onder het laken uit. Hij vertelt dat hij goed voor haar zal zorgen, dat ze samen weg zullen gaan. Ingedoken loopt hij rond het bed van zijn geliefde Esmeralda. Kijkend naar haar of naar de grond. Tot die ene blik, recht in het publiek.
Je weet dat Quasimodo een lelijke gehavende man is, je weet ook dat wat je ziet prachtige make up is, maar je raakt uit je evenwicht. ‘Would you kiss me? Hold me?’ De stoelen van theater aan het Spui zitten niet lekker maar nu zit je helemaal ongemakkelijk. De rollen omgewisseld: niet Quasimodo kijkt naar de grond, maar het publiek ontrekt zich aan die indringende blik. En zo luister en kijk je naar Quasimodo’s verhaal. Hoe hij gered werd door zijn vader, hoe hij praat met alle klokken in de Notre dame en hoe hij voor zijn Esmeralda gevallen is. En tot slot hoe de tragedie afloopt.
Quasimodo vertelt strompelend, stotterend en haperend en toch is elk woord te verstaan. Daar zit de kracht van de Engelse Utton. Hij neemt je mee in het leven van de af en toen tot waanzin gedreven Quasimodo. Toch is het lastig om echt met hem mee te voelen. Daar is hij net iets te lelijk en net iets te gek voor. The Hunchback of the Notre Dame mist ook de luchtigheid die meestal in Uttons voorstellingen aanwezig is. Toch is het een mooie avond met kleine middelen en een groots effect. Niet voor niets zijn, volgens de British Theatre Guide, Uttons performances ‘always masterclasses in acting’.
De Engelstalige voorstelling The Hunchback of the Notre Dame toert nog tot en met maart in Nederland. Groningen heeft geluk: daar kan je op 9 april maar liefst drie voorstellingen (Adolf, War of the worlds en Chaplin) van Pip Utton zien.
Tekst: Ester van Aalst
Lees ook:Theaterfotografie: Quasimodo
Lees ook:Van Othello en een blik kattenvoer
Lees ook:Chaplin has a flop!
Lees ook:Yora Rienstra: niet scherp wel prettig
Lees ook:Gezien: De Architect
Pingback: Theaterfotografie: Quasimodo | Toneel