Een kleine vleugel, twee lege lijstjes die schuin in de lucht hangen. Meteen krijg ik de neiging om ze recht te hangen. Een koeievelvloerkleed met een kistje en een stofzuiger. Even denk ik dat Yora uit het kistje zal verschijnen maar ze begint eenzaam stofzuigend. Met herkenbare beelden: de stofzuigermond die aan de vloer vast blijft zitten. Knopje om en hij doet het weer. Totdat ie weer stokt: een geel poetsdoekje wordt uit de mond gehaald. En dan weer verder. Al verder stofzuigend en onderzoekend wordt een halve lingeriela uit de stofzuiger gehaald. En een boxershort en een rode pump. Deze stofzuigeract is het trage maar intrigerende begin van de tweede one woman show van Yora Rienstra: We maken er wat van.
Met haar elastische lijf, geestige liedjes en tragikomische figuren, danst Yora volledig uit de maat. Na haar succesvolle debuutvoorstelling Aan jou heeft het niet gelegen staat Yora nu op de planken met We maken er wat van. Het eerste typetje dat verschijnt is een wat norse man. Hij vertelt met een soort boers dialect “dat ie nog wel wil maar ja, zijn vrouw hé. Hij probeert af en toe nog wel wat maar ja, dat heeft dan toch niet het gewenste effect.” Hij verschijnt als Yora met haar hoofd in de lege lijst gaat staan. Een mooie methode om een personage op te laten komen. In de loop van zijn relaas is dat kader niet meer nodig en loopt het typetje rond.
Later maken we kennis met zijn vrouw. Heel even staat zij in het lijstje maar komt al snel het podium op. Een nette dame met een beetje een noordelijk accent. Van haar de andere kant van het verhaal. “Nee, ik heb het druk genoeg hoor. En hij moet op zichzelf passen hé. Dus toen had ie ons opgegeven voor zo’n salsa-les maar op de avond zelf stond ie niesend boven. Nee, hoor schat, blijf jij maar thuis.” En toch enigszins beschaamd vertelt ze dan dat ze avond van haar leven heeft gehad. Dat ze wel eens droomt dat ze thuiskomt en er dan geen reactie komt. Dat het dan doodstil is. Stilte. En dan verschijnt een excuserend lachje, “Zo, bedoel ik het niet hoor”. Maar het gezicht spreekt boekdelen.
Als vanzelf volgt weer een schoon liedje. Een vrolijke liedje over het doodgaan en dat we dat allemaal zullen doen. Zichzelf niet sparend. Haar advies: Niet stoppen bij de hekjes en vooral buiten de lijntjes kleuren.
“Dit is mijn ontspannen stand” zegt Yora terwijl haar hoofd op de piano ligt en haar armen naar beneden hangen. Het ziet er enorm onhandig en ongemakkelijk uit terwijl de tekst het tegengestelde beweert. Dat elastische lichaam wordt handig gebruikt. Dan bergt ze zichzelf op in een klein kistje om vervolgens te vertellen dat ze helemaal vast zit. “Ik kan niet voor of achter uit.” Een mooi liedje volgt waarin uiteindelijk wordt besloten om de file te verlaten en maar te gaan wandelen. Je weet toch niet waar je uitkomt. Ook de aubade aan Lelystad is verrassend. Op bijzondere wijze zie je ineens het prachtige en mooie van die rare stad daar in de polder.
Heel venijnig of scherp is Yora niet. We krijgen een prettig inkijkje in haar leven en haar vragen. Mooi bezongen, mooi gespeeld. De stofzuiger op het toneel steelt uiteindelijk mijn hart. Langzaam rijdt het ding naar de huisvrouw die net verdrietig heeft aangehoord dat haar man weer een avond moet overwerken. Samen doen ze een klein dansje met elkaar. Tot slot geeft de stofzuiger haar, uit de stofzuigerslang, een roosje. Zo eindigt de voorstelling toch met een romantische noot.
Tekst: Ester van Aalst
Gezien: 1 mei, Stadsschouwburg Utrecht
Foto: Jaap Reedijk
Kijk hier voor meer informatie over We maken er wat van.
Lees ook:De Warme Winkel biedt zijn excuses aan
Lees ook:Een Ideale Vrouw: Een Verrukkelijke les in Perfectie
Lees ook:Kleurrijke clichés in Retour Hollandse Spoor
Lees ook:Lost in Translation in de Randstad
Lees ook:Nationale Toneel opent seizoen met festival