Koos Terpstra is terug. Nadat hij in 2009 afscheid nam als artistiek leider/directeur van het Noord Nederlands Toneel zien we hem nu terug als gastregisseur bij Het Zuidelijk Toneel. Ik moet toegeven. Terpstra´s hilarische Othello (2001) staat nog steeds op mijn netvlies en met dat gegeven stap ik het theater in. Om ruim twee uur later enigszins ontgoocheld en verward het gebouw weer te verlaten. Wat heb ik nou eigenlijk gezien? In ieder geval maar weinig Shakespeare. Tja. Er worden wat teksten gebruikt die Shakespeariaans aandoen en er lopen drie bloedmooie meisjes in kleurige jurken, kennelijk godinnen, rond over het podium. De aanzet van de whodunnit, zoals dit stuk wordt aangeduidt, ontgaat me echter volledig en er is één grote vraag die me continu lastigvalt tijdens het kijken: waarom?
Het thema is interessant. Door een simpele vraag van een beveiliger wordt wantrouwen gezaaid. Iedereen verdenkt iedereen, terwijl niemand de ander werkelijk o
m opheldering vraagt. Genoeg stof om met deze aansprekende acteurs tot een spetterend stuk te komen. Maar dat lukt maar bij vlagen. Je merkt duidelijk dat oud-NNT-ers Lotje van Lunteren, Wolter Muller en Jef Hoogmartens aan elkaar gewaagd zijn. Hun dialogen werken en zorgen ervoor dat het publiek ontwaakt. Dat dwaalt namelijk regelmatig af in de ellenlange monologen, die vast een mooie inhoud hebben, maar die door de vorm niet beklijven. Alleen Lotje van Lunteren weet Terpstra´s monoloog als manische, gekke vrijgezelle vrouw tot leven te brengen.
Het imposante decor met de meterslange gordijnen en de grote neushoorn wordt bijna niet gebruikt. Alleen bij de, uit het niets opdoemende, cancandans komt alles bij elkaar. Muziek, snippers uit de lucht, lichteffecten, goed gepland. Zo´n beetje in het midden krijgt het publiek hoop dat er meer gaat volgen op de, wellicht inleidende, lappen tekst die alleen verwarring zaaien. Waar gaan we heen? Is dit een hoofdlijn of toch weer een zijpad? Helaas. Op de intense en geloofwaardige woedeopbouw van Wolter Muller na, gebeurt er eigenlijk maar weinig.
De steeds wisselende jurkjes van de godinnen zijn vaak interessanter dan wat de acteurs op dat moment op het podium staan te doen. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat je als publiek zo uitkijkt naar de volgende hippe outfit? En daarom komt de hamvraag van de avond. Waarom die jurkjes? Waarom die cancan? Waarom de neushoorn? Waarom überhaupt die godinnen? Waarom doen de personages wat ze doen? Waarom de lesbische scène? Waarom de zonnebloemen? Waarom waarom waarom? Het lukt me met mijn verbeelding niet de antwoorden te vinden en ik ga me irriteren. Net als de scholieren die, overigens muisstil, voor me zitten. Ik zie ogen dichtvallen.
Shakespeare´s Strandfeest lijkt een (te) lange vrije associatie, waar een hele kleine rode draad in is aangebracht. De strijd tussen de elkaar wantrouwende collega´s Mark en Wolter, met de onbehouwen tussenkomst van Jef was veel interessanter geweest zonder al die opsmuk en theatrale middelen. En had een stuk minder lang hoeven duren. In de uitvoering schiet Terpstra te ver door.
Lees ook:Krijg nou Titus wordt vervolgd
Lees ook:Krijg nou Titus! genomineerd voor Gouden Krekel 2010
Lees ook:Oostenrijks gezelschap speelt Mijn Elektra
Lees ook:Shakespeare in sneltreinvaart
Lees ook:De grote volksverhuizing van HZT