In de tragikomedie Lente schitteren toneelvedette Anne-Wil Blankers, Edwin de Vries en Oda Spelbos in een speciaal voor hun geschreven stuk door Haye van der Heyden. Lente is een gevoelig en komisch toneelstuk geregisseerd door Mette Bouhuijs, waarin het publiek wordt meegenomen in een relationele driehoeksverhouding. Die ontstaat nadat twee vreemden elkaar ontmoeten op de begraafplaats van hun geliefden.
Aan het graf van hun geliefden ontmoeten Marja (Anne-wil Blankers) en Martin (Edwin de Vries) elkaar. Marja is een vrouw van eind zestig die besloten heeft zich niet meer in te houden op haar leeftijd en alles vraagt wat in haar opkomt. Dit tot aanvankelijke ergernis van de jongere Martin, die verslagen bij het graf van zijn overleden vrouw staat en ondertussen wordt overspoelt door ongepaste opmerkingen van Marja: ‘Waaraan is ze overleden? Auto-ongeluk. Was het haar schuld?’ ‘Denkt u dat u ooit weer verliefd zou kunnen worden?’ ‘U zou mijn toy-boy kunnen zijn…’ Deze hoogst ontactische opmerkingen worden heerlijk laconiek gebracht door Blankers, wiens karakter verbaasd is door het lente-gevoel dat ontstaat als zij Martin ontmoet: opnieuw verliefd worden op een leeftijd waarop je het niet meer verwacht. Tevens de titel van het toneelstuk, is dit waar het allemaal om draait.
Er ontstaat er een bijzondere relatie tussen de twee. Maar al snel komen we erachter dat Martin er nog een andere geliefde op nahield naast zijn vrouw: Stella, gespeeld door Oda Spelbos. Als Stella zich openbaart als Martin’s minnares, ontstaat er een driehoeksverhouding die niet op een standaard manier verloopt en dat zorgt voor heel wat komische oneliners en situaties.
Haye van der Heyden schreef Lente als tragikomedie. Toch is de tragiek van het verhaal ver te zoeken. Een komedie is een betere omschrijving van het stuk. Eigenlijk is Lente maar op een moment verdrietig, en dat is wanneer Marja openbaart waarom ze onder haar vrolijke verschijning zo’n verdriet met zich meedraagt. Niet te min wordt het onderwerp van verlies en de dood niet uitgediept, en voel je niet het verdriet van de karakters. Dit ligt echter niet aan de kwaliteiten van de hoofdrolspelers, die hun vak allen dusdanig goed beheersen dat elke grap, gezichtsuitdrukking en opmerking aankomt.
Van toegevoegde waarde is de musicus Timo Tromp, die gedurende de hele voorstelling naast de karakters staat. In een zwart pak voorziet hij het stuk van melodramatische klanken uit zijn klarinet. Prachtig is deze muziek, die emotie meegeeft aan de scènes maar ook even mogelijkheid biedt het publiek wat rust de geven tussen de dialogen. Ook heeft de aanwezigheid van Tromp nog een tweede functie: hij personifieert het geheim van Marja, waar later in het toneelstuk duidelijkheid over gegeven wordt.
Concluderend is Lente een komisch en ook bij tijden ook een zeer grappig stuk, dat nooit verdiepend is, maar op een oppervlakkige en onderhoudende manier uiting geeft aan drie mensen die allen op zoek zijn naar menselijk contact en geluk. Zoek je een serieus en aangrijpend stuk over verlies, de dood en nieuwe liefde, blijf dan weg.
Tekst: Emilia de Vries
Lees ook:Anne Wil Blankers op toneel met De grote zaal
Lees ook:What we SEE
Lees ook:Anne Wil Blankers viert jubileum als Madame Rosa
Lees ook:Madame Rosa: ontroerend mooi
Lees ook:Een stralende Karina Smulders in Zomertrilogie