’t Zullen je ouders maar zijn… Hoera een kind is een tweeluik gemaakt door Max lab, onderdeel van Theatergroep Max., waarin jonge theatermakers de mogelijkheid krijgen te experimenteren. Deze theatermakers hebben wel ervaring in het regisseren, maar hebben nog niet zo vaak theatervoorstellingen voor kinderen gemaakt. De eerste voorstelling, Hoera een dochter van Danielle Wagenaar, gaat over iets dat alle kinderen herkennen: dat je je soms schaamt voor je ouders. Ester van Aalst was op de Parade bij de eerste voorstellingen.
Twee drag-queen-moeders gedragen zich als uitgelaten kinderen op een verjaardagfeestje. Niks is te gek. Hun dochter, Sterretje, die liever Miranda had geheten, wil dat haar moeders zich gedragen zoals normale ouders. ‘Normaal dat is’, legt ze uit, ‘dat je aardappels met spruitjes krijgt en dat ik dan kan zeggen dat ik dat niet lekker vind. En dat zij dan zeggen dat je je bord leeg moet eten’. Helaas de waarheid is anders. De ‘dames’ gaan zich te buiten aan disco en verkleedpartijen à la Priscilla Queen of the desert. Maar uiteindelijk dringt het bij hen door dat dochterlief dit echt niet leuk vindt en liever een boek leest of naar de beestjes in het gras kijkt. De blik op het gezicht van ’moeder’ René Geerlings spreekt boekdelen. Het besef dat je he t, ondanks al je goeie bedoelingen, toch niet goed hebt gedaan, doet de moeders afdruipen. Alleen achtergebleven op het grasveldje ziet het het meisje in: “Ze zijn wel raar maar ook heel erg lief…” De aanloop tot deze laatste gebeurtenis is eigenlijk te langdradig. Natuurlijk is het vermakelijk om weer een verkleedpartij te zien en de dames vol enthousiasme en over de top opnieuw op te zien komen, maar dat maakt geen voorstelling. Juist de tegenstelling in “het schamen voor” en “het houden van” had meer uitgewerkt kunnen worden.
In Hoera een zoon, het tweede deel van het tweeluik, zet regisseur René Geerlings een heel ander gezin neer. In een superburgelijk tuintje wacht een superburgerlijk echtpaar op de komst van hun zoontje. Op de schommelbank breit een vrouw een lief klein schattig blauw rompertje. De vader in spé komt thuis en maakt het tafereel af met een knuffeltje voor in de box. Ze zijn er helemaal klaar voor. Dan gaat de bel. Het lang verwachte pakketje wordt bezorgd: “wilt u even tekenen voor ontvangst; de gebruiksaanwijzing zit erbij”. Er zit echter geen schattig lieve baby in, maar een flinke puber. Al snel realiseert de moeder zich dat dat rompertje niet gaat passen. Het echtpaar probeert nog krampachtig de voorgenomen badder- en troetelrituelen uit te voeren. Dat leidt natuurlijk tot een fysieke strijd, om de zoon toch de baby te laten zijn die zij verlangen. Terwijl zijn nieuwe ouders zich beraden hoe het verder moet, steekt de zoon een sigaretje op. Om bij te komen van de strijd. En dan gaat moeder door het lint; ze wil een baby! Haar onhandige echtgenoot slaagt er niet in haar te troosten. Haar zoon sust haar, zoals je voor een kind zou zorgen. En zo zit er uiteindelijk toch een ‘gelukkig’ gezinnetje op de schommelbank. Alle kinderen en volwassen herkennen zo’n strijd, toch?!
Ook dit deel van het tweeluik is over the top maar op een geheel andere manier. De overdrijving hier zit in de enorme netheid van het echtpaar en hun strijd om, koste wat het kost, het ideale gezin te zijn. Weinig woorden en fysiek mooi spel maken dit, samen met het beter uitgewerkte verhaal, het beste deel van het tweeluik. Al met al nodig ik mijn neefjes en nichtjes zeker uit voor Hoera een kind. Al heeft Theatergroep Max. , in Rotterdam, wat pech met de locatie. Buiten onder het NAI heb je veel last van het omgevingsgeluid. Natuurlijk hoort dat bij de Parade maar hinderlijk is het wel.
Hoera een kind is nog te zien op het Over Het IJ Festival te Amsterdam. Meer informatie: www.tgmax.nl
Lees ook:ADV: Laat je kind niet vallen
Lees ook:Parade: Happy Family als absolute aanrader
Lees ook:De onoverkomelijke bloedband
Lees ook:Intrigerend niksdoen
Lees ook:Opera, Joods en een beetje autistisch