De blanke Isabel staat aan de vooravond van haar huwelijk. Zij moet tegen haar zin trouwen met een man die haar vader heeft uitgekozen. Dan wordt zij hopeloos verliefd op de zwarte Tristao. Hun romance is grenzeloos en allesomvattend, maar wordt door de buitenwereld veroordeeld vanwege het rassenverschil. Tristao en Isabel slaan op de vlucht. Met de duivel op de hielen begint een zwerftocht, die uiteindelijk leidt naar een medicijnman die de oplossing lijkt te hebben voor hun probleem… Orkater brengt Blackface en Sebastiaan Spiekerman ging kijken.
Blackface heeft qua thematiek veel weg van Romeo en Julia, maar dan in een modern jasje en omlijst met veel liedjes. Het verhaal van Romeo en Julia is algemeen bekend en de loop van de geschiedenis komt daardoor niet als een verrassing. Het smeuiïge liefdesverhaal moet het daardoor van het spel, het beeld en de aanstekelijke muziek hebben, maar komt niet helemaal van de grond.
De acteurs lijken, vooral in het begin zenuwachtig en niet erg op hun gemak en pas als het stuk wat vordert komen ze in hun spel. Porgy Franssen is de uitzondering met zijn geweldige dubbelrollen. Collega Lies Visschedijk (Gooische Vrouwen) kan prachtig zingen en beiden zetten verschillende personages met grote overtuiging neer, van verteller tot vader en van minnares tot heks. De daadwerkelijke hoofdrolspelers daarentegen, Mike Libanon en Maud Dolsma, overtuigen veel minder. Libanons Tristao blijft een vlak personage en het zingen gaat hem niet bepaald goed af. Dolsma blinkt niet uit in spel, maar compenseert dat weer met een uitstekende stem.
Het is jammer dat de liedjes niet altijd even goed te verstaan zijn. Sowieso laat de verstaanbaarheid te wensen over. Achter in de zaal krijgt het publiek, ondanks de microfoontjes, weinig mee van de tekst. Toch blijft het publiek geboeid. De verschillende soorten liedjes, het enthousiasme van de acteurs en de grappige twists houden de kijkers bij de les. De scheidslijn is echter heel dun. Sommige grappen wekken alleen irritatie op, terwijl anderen hilarisch zijn. Met name Opperhoofd Wim, Porgy Franssen, is een dijenkletser.
Al met al blijft Blackface in het midden hangen. De toneelbeelden zijn prachtig, maar het verhaal is voorspelbaar. De liedjes zijn goed, maar het spel niet altijd even sterk. Blackface is absoluut een onderhoudende voorstelling, maar helaas geen echte topper.
Tekst: Sebastiaan Spiekerman/Suzan Vermeulen – Foto’s: Ben van Duin
Lees ook:Blackface naar Parijs
Lees ook:Aangespoeld met bierdopjes
Lees ook:Het wrede lot van Romeo en Julia
Lees ook:HELP en een hysterische fan
Lees ook:De kracht van de verbeelding