In het De La Mar Theater stroom ik tussen de olijke dames de zaal binnen: het is ladies night. Iedereen heeft er duidelijk zin in en ook ik ga mee in dit enthousiasme. Maar misplaatst voel ik me wel. Dat dit gevoel aan het eind van de voorstelling niet minder geworden is, kan ik niet alleen wijten aan mijn medepubliek.
In Bedscènes zien we drie slaapkamers van drie stellen. Links de deftige kamer van het oude stel, midden die van het jonge stel dat net is verhuisd, rechts het huis van het werkende stel. Dat wat betreft de vormgeving: men krijgt wat men verwacht. Met bijpassende geluidseffecten bij het beklimmen van de zogenaamde trap.
In de komedie van Alan Ayckbourn volgen we de perikelen van drie stellen, die uiteindelijk allen spreken over een vierde stel, die het spil vormt in de problemen. Met de opkomst van het vierde “liefdes”koppel, verschijnt de prinses van het De La Mar ten tonele, Tjitske Reidinga. Gekweld en wenend doet zij haar intrede en zonder echt iets te hoeven doen heeft ze de lachers op haar hand. Wat volgt is een verhaallijn vol voorspelbare situaties, met mensen die maar langs elkaar heen blijven communiceren. De topcast probeert de boel nog te redden, maar ook zij vervallen in grotesk spel en leunen te veel op de lach. Jammerlijke performance van deze sterrenacteurs.
Toch lijkt het de zaal niet te hinderen. Plat gaan zij op deze makkelijk ingevulde komedie met te ouderwetse humor. Ik ben zeer duidelijk de doelgroep niet. Het enige wat ik kan denken is dat ik enorme stappen terug heb gedaan in de theatergeschiedenis.
Tekst: Tim van der Voort
Foto: Leo van Velzen
Gezien: 2 juli, De La Mar Theater, Amsterdam
Lees ook:Assen Blues: raak, maar niet uitdagend
Lees ook:Maarten van Roozendaal afgelast
Lees ook:Gemiste kansen in Oostpools Hamlet
Lees ook:Schitterende vrouwen in Afterparty
Lees ook:Kinderen zijn onze ondergang