Ik was niet gelijk enthousiast over Het Syndroom van Zeben. Na een half uur lang gedrongen te hebben in de smalle hal van het Schiller Theater (‘Het meest huiselijke theater van Utrecht’) zat ik klaar met pen en notitieblok in de aanslag. Al snel legde ik het weg om te genieten.
Mijn aanvankelijke zorg was het concept van de ‘typetjes’. Een cabaretier met een beetje gekke bekken en stemcapaciteit kan een piepstemmetje opzetten en een clown zijn, maar is dat niet een beetje een goedkope lach? Niet bij Kim van Zeben. Zij begint als clown maar gooit snel de neus af en reclameert in volle verontwaardigde piep dat ze haar niet wilden aannemen als life counselor of begrafenisondernemer.
‘Zit ze ons nou na te doen?’
Door het stuk heen toont van Zeben het verloop van haar leven, en welke rol haar typetjes erin hebben gespeeld. Al in het begin zien we haar achterin de auto zitten terwijl vader en moeder kibbelen en niet naar haar luisteren. Dus gaat ze maar met Bert en Ernie praten, die verbazingwekkend veel trekjes van haar ouders overnemen. Dan klinkt vanaf de voorbank ineens: ‘Zit ze ons nou na te doen?’
Zo zien we een ontwikkeling in haar leven plaatsvinden. Waar eerst niemand naar haar luisterde, schreeuwt ineens iedereen om haar aandacht. ‘Doe mij eens!’ wordt er geroepen. Maar zijn het nou andere mensen in haar leven, of de typetjes in haar hoofd die om al die aandacht vragen?
Syndroom
Het antwoord komt wanneer haar ouders weer langskomen, en hun maniertjes Kim weer stil maken. Ineens moet ze letterlijk een nieuw opkomend personage wegslikken, dat we door haar keelgat horen denderen zoals het hele publiek zich voor de voorstelling door dat smalle gangetje moest dauwen. Meer dringen om de aandacht van Kim, die moet toegeven dat ze een ‘syndroom’ heeft. Maar moet ze dat deel van zichzelf nou wegstoppen of vrij baan geven?
Af en aan psychisch worstelend en fysiek feestend met de mensen in haar hoofd, toont van Zeben ons haar leven gevuld met hilarische wezens; van een hongerig dromend cavia-mens langs hoofddoekdragende Samira die vindt dat de maandag op een ui lijkt tot een pafferige klassieke acteur die Kim van Zeben maar een rooie opdonder vindt. En het is een leven dat zeker getoond mag worden, een aanrader!
Tekst: Alexandra van Kampen
Foto: Daan van Es
Gezien: 1 februari, Schiller Theater Place Royale, Utrecht
Syndroom van Zeben is nog te zien tot en met 4 april. Kijk hier voor meer informatie.
Lees ook:Eerste solovoorstelling cabaretière Kim van Zeben
Lees ook:What we SEE
Lees ook:Kerstagenda: De nieuwe avonturen van Dolfje Weerwolfje
Lees ook:Lekker belangrijk!
Lees ook:Ontroerend naturelle Reuzen