De Hondsdagen, een periode in juli en augustus, kenmerken zich in Nederland en Belgie meestal als de warmste dagen van het jaar. De hoge temperaturen zorgen ervoor dat het rotproces met een sneltreinvaart gaat, alsof het leven in een hogedrukketel zit. Alize Zandwijk is een meester in het scheppen van ontroerende en ontregelende beelden en al jarenlang gefascineerd door het idee om op de toneelvloer verschillende werelden tegelijkertijd te laten zien. In Hondsdagen van het Ro Theater laat ze de werelden van dans, zang, muziek en spel elkaar ontmoeten. Uitvergroot, emotioneel en dwars door alles heen: van de wereld van de hitte en vernedering, naar die van verstilling, vereniging en kou.
Acteur Beppe Kosta komt binnenschuifelen, nette broek, wit hemd en bretels. Pasje voor pasje, voorzichtig vooruitkomend en af en toe een pauze nemend. Een kleine vertraging levert echter meteen een klein bestraffend duwtje van de, zeer nukkig en ontevreden kijkende, verpleegster op. Hondsdagen is een voorstelling met weinig woorden. De woorden die gezegd worden zijn soms niet te verstaan, maar dat blijkt niet erg te zijn. Hun intentie is overduidelijk.
Hondsdagen wordt gemaakt door drie dansers, vijf acteurs en twee muzikanten. Het is een confrontatie tussen mensen, op een ongemakkelijke manier. Venijnig, scherp, vernederend en fysiek. Zo fysiek zelfs dat acteur Bart Slegers tijdens een voorpremière zijn achillespees scheurde. Zijn rol werd overgenomen door Rogier Philipoom.
Een man en een vrouw hebben ruzie. Er worden geen woorden gewisseld maar al dansend vechten ze het uit. De vrouw is een kop groter dan de man en dat fysieke voordeel buit ze uit. Halsbrekende toeren haalt het duo uit. Dan wordt een vrouw wordt lastig gevallen door een man. Het begint speels, ietwat flirterig maar al snel ontstaat er een wrange ondertoon. De grens van acceptabel en niet acceptabel gedrag is lastig aan te geven. Het loopt uit de hand. Er volgt een dansende worsteling, waarbij de vrouw het onderspit delft. Haar roepen om te stoppen, haar roepen om hulp worden niet gehoord. Niet door de man maar ook niet door de anderen die staan te kijken. Deze confrontatie laat je je adem inhouden.
Een vertegenwoordiger in hygiënische doekjes houdt stotterend met een soort fysieke gilles de la tourette zijn betoog. Zijn kostuum bestaat is een colbert is dat overgaat in een overall. Het grijs van een stofjas. Een harde werker met een zweem van sjiek. Werkvolk in een colbert. Hij wordt verleidt door een schaarsgeklede dame die naast hem ligt te zonnen. Ongemerkt staat hij daar ineens naakt. Hij twijfelt en dan kiest hij vol overgave: naakt dansend in het zonnetje. Ook het verkooppraatje wordt, nu in adamskostuum nogmaals afgestoken. De eerste keer was dat al vreemd maar nu is het nog vervreemder, ontheemder. De scenes lopen in elkaar over, overlappen elkaar en nemen je mee naar het volgende avontuur.
Beppe Costa en Maartje Teunink zorgen voor de muziek, niet aan de zijlijn, maar als deelnemers. Soms is de gekozen muziek extra vervreemdend. Een aria terwijl twee mensen naakt dansen en bewegen is toch niet je eerste associatie en tegelijkertijd toch zo passend.
Deze bijna woordeloze voorstelling kruipt onder je huid en laat je de vele hoeken van het toneel, maar ook je eigen gedachten zien. Het is Alice Zuidwijk met vlag en wimpel gelukt om de stilte op te zoeken. Of om met een gedicht van Maartje Teunink te spreken: “Soms ben ik woordeloos/ aan ‘t schuilen bij mezelf / vraag me soms af wat ik vind / van de zin die ik hervond”.
Tekst: Ester van Aalst
Lees ook:Première Hondsdagen uitgesteld door blessure
Lees ook:De kracht van de verbeelding
Lees ook:Holland Festival: Opeenstapeling van alles in Marktplaats 76
Lees ook:Logos: nieuw festival over taal
Lees ook:Kraaijkamp en Purcell aan elkaar gewaagd