Wel Bambie, maar toch heel anders: de voorstelling Eleonora. Sinds het eerste jaar van de mimeschool had Jochem Stavenuiter van mimegezelschap Bambie geen solo meer gespeeld. Nu speelt hij, in een regie van Hans Man in ’t Veld, een grotendeels autobiografische monoloog over zijn moeder. Toneel.blog-redacteur Martijn Groenendijk nam een kijkje in Frascati.
Bambie en tekst: het is even wennen, maar Stavenuiter heeft een aangename stem om naar te luisteren, dus daar zal het niet aan liggen. Als we binnenkomen, zit hij op ons te wachten in een decor vol stoelen, die hij de verschillende locaties van zijn verhaal laat verbeelden; simpel maar doeltreffend.
Een jongen vertelt over zijn moeder, die een hersenbloeding heeft gekregen en in een tehuis woont, en over zichzelf, als puber, en zijn relatie met zijn moeder toen. Hij stapt regelmatig in haar rol en op die momenten toont Stavenuiter zijn kracht: de precisie en toewijding waarmee hij haar – en de bewoners van het tehuis – fysiek neerzet zorgen voor de boeiende, grappige en ontroerende momenten in de voorstelling. Als Stavenuiter echter vertelt, is er weinig magie, weinig gevoel. In zijn tekstbehandeling is hij nog te onzeker en maakt daardoor teveel versprekingen. Het tempo in deze stukken ligt te laag, waardoor de toeschouwer niet enthousiast kan raken, niet mee kan leven naar het hoogtepunt, de gebeurtenis waar het allemaal om draait.
Zonder die gebeurtenis te verklappen moet het me van het hart dat ik het een beetje een anticlimax vind. De anekdote is, hoewel ongetwijfeld voor de maker zeer belangrijk, niet meer dan dat. Het belang voor mij als publiek is me volkomen onduidelijk en aangezien Stavenuiter zelf weinig emotie toont over het gebeuren, krijg ik niet de kans om ergens mee mee leven. Hierdoor bekruipt me het gevoel dat deze voorstelling vooral voor de schrijver/speler zelf gemaakt is en dat het doel naar het publiek toe ontbreekt.
In het verhaal en de enscenering ervan mis ik de moeite die de jongen heeft met zijn veranderde situatie. Hij vertelt er wel over, maar ik zie het niet. Het komt slechts in één ‘dialoog’ met zijn moeder tot uiting en dan is er heel even de spanning die niet om beweging draait, maar om gevoel. De mooie expressie in de beweging kan echter niet verhullen dat de tekst niet goed genoeg is en de mogelijkheden die die tekst biedt niet goed benut zijn. De voorstelling had theatraler gemogen; iets wat pas aan het eind ingezet wordt.
Tekst: Martijn Groenendijk
Lees ook:Be Bambie!
Lees ook:Theater via een koptelefoon
Lees ook:Bambierambam strijkt neer
Lees ook:Bambie-rambam
Lees ook:Ongemakkelijke gesprekken
Lieve Jochem,
Hoop dat je dit te lezen krijgt .
Je voorstelling over je moeder gezien afgelopen zaterdag in Utrecht.(Weet nog hoe het verhaal indertijd aan mij hebt verteld)
PRACHTIG!!
Moest snel vertrekken had je graag nog ff gesproken.
Bij deze ,in de hoop dat het aankomt bij jou.
x Judith Brokking
Ik heb je berichtje naar zijn impresariaat doorgestuurd Judith.