Op de Rotterdamse Maasvlakte vindt dit jaar hét openlucht theaterspektakel van 2009 plaats: Don Quichot in Holland. Het bijna vierhonderd jaar oude meesterwerk wordt op het jonge Maasvlakte-land gespeeld. Op verzoek van de Nederlandse Wind Energie Associatie (NWEA) heeft Bert Barten een concept ontwikkeld voor een locatietheater voorstelling, die als doel heeft windenergie positief onder de aandacht te brengen van alle Nederlanders. En wie aan windmolens denkt, denkt aan Don Quichot.
Het is een flinke rit naar Maasvlakte en het landschap wordt steeds desolater. Ineens in de verte geen kranen, tanks, fabrieken, maar tentjes en caravans. De wind waait flink en je waant je in een westernfilm met zandstormen. Ruim na half tien gaat de poort open en begint de flinke wandeling naar de locatie. Iedereen worstelt zich door het zand en dan begint de verbazing. Als een soort Alice in Wonderland loop je door het speelveld naar de tribune. Prachtige beelden, mooi stil spel en dan is het stuk nog niet eens begonnen.
Vanaf de tribune is er weer een heel ander beeld zichtbaar. Nu vallen de moderne windmolens op de achtergrond op, de prachtige door de zonsondergang gekleurde wolken en het enorme speelveld. Vol verwachting klopt ons hart…
Helaas het bloedt dood. Hoe mooi en bijzonder de afzonderlijke scenes ook zijn er ontbreekt een verhaal. De moralistische verteller irriteert. Gelukkig: “Daarom onthef ik u van ieder ontzag en iedere verplichting om over dit stuk een mening te hebben. Zie wat u wilt zien en hoor wat u wilt horen…” Het programmaboekje met een scèneoverzicht geeft de broodnodige informatie. Nu krijgt het beeld enigszins houvast, maar dat maakt nog geen voorstelling.
De mooiste scène is de Flamenco-klompendans. Het is een wonderbaarlijke combinatie van Hollandse klompen en Spaanse passie. Bij de ouderwetse Hollandse windmolen maken Antje en Don Quichot een dansje op muziek waarbij klompen ineens onlosmakelijk met flamenco verbonden zijn. Het spel van zowel de hoofdrolspelers als de vele figuranten blijft boeien. Of dat nu op de voorgrond is zoals de bordeelscene of helemaal achterin waar de vrouwen hun witte was in de wind ophangen. Het plezier waarmee deze voorstelling wordt gemaakt is voelbaar.
Don Quichot in Holland is een beeldverhaal waarbij de nadruk te veel op het beeld en te weinig op het verhaal is komen te liggen. Terugwandelend naar de ingang is de kritiek niet van de lucht: “Nu nog uitleg en ondertiteling” en “Als de windmolens het hier van moeten hebben, dan redden ze het niet”. De positieve klanken refereren aan de prachtige locatie, de mooie beelden, mooie kostuums en het stevige windje. “Een beetje Dali-achtig.” Dit kan de voorstelling niet redden. Ons met grote verwachtingen gevulde hart wordt teleurgesteld. De Maasvlakte, windmolens en Don Quichot verdienen een betere voorstelling.
Tekst: Ester van Aalst – Foto: Maarten Gielis
Lees ook:Win vrijkaarten voor Don Quichot
Lees ook:Gratis helicoptervlucht bij Don Quichot in Holland
Lees ook:Vechten tegen de windmolens
Lees ook:Don Quichot zoekt figuranten
Lees ook:Alledaagse en ontroerende eerlijkheid