“De melkman zal wel later komen”, zegt James tegen zijn vrouw nadat de atoombom is gevallen. Deze uitspraak illustreert meteen de levenshouding van Hilda en James, de hoofdpersonen in When the wind blows van Toneelgroep de Appel. Hun vertrouwen in hun toekomst en de maatschappij lijkt niet op te raken. Toen ik de titel van de voorstelling las wist ik dat ik de gelijknamige tekenfilm ongeveer tien jaar geleden gezien had. Dat oude stel fascineerde me, want de dynamiek van hun bestaan leek iets onaantastbaars te hebben.
“Puree of patat?” Lijkt een onzinnige vraag met een bom die op het punt staat te vallen, maar niet voor Hilda en James. In het stuk zijn veel specifieke gebeurtenissen te zien. De thee, de was, het kleinkind, het drogen van de sla; voor Hilda en James zijn ze allemaal belangrijk. Ze leven in het moment. James probeert regelmatig de internationale politiek aan te roeren, maar Hilda weet dit gedurende het hele stuk af te houden. Ze ziet het liefst een romantisch beeld van de oorlog. Romantiek vindt ze in haar tv-programma’s, waarin ze weg kan zinken als James van huis is. Wanneer de dreiging van een kernaanval serieus wordt, stort James zich op manieren om hun leven veilig te maken, met richtlijnen uit een overheidsfolder. Dat het begrip veiligheid niet zo duidelijk is als de overheid in de folder weergeeft, blijkt pas na de kernaanval. Wat blijft is de liefde tussen Hilda en James. Een liefde die geloofwaardig wordt neergezet door Isabella Chapel en Hugo Maerten.
When the wind blows roept meer dan eens beelden op van het leven van ver voor de eeuwwisseling. Met eenvoudige middelen worden die beelden neergezet. Alledaagse gesprekken worden afgewisseld met prachtige verstillingen en vermakelijke acties of opmerkingen. Wanneer de lichten aan gaan blijven de twee ouderen, die zo in het straatbeeld zouden opgaan, op mijn netvlies staan. Het zijn nieuwe bekenden. Ik peins me suf over de vraag wat ik in hun situatie zou doen. In de lounge klinkt een oude dame geïnteresseerd,wanneer ik haar over het stuk vertel; “Ik zat in Japan in een kamp toen de bom viel, ik ga de voorstelling zeker zien”, zegt ze.
Tekst: Steven Sietses
Lees ook:Tinker Bell krijgt ster op Walk of Fame
Lees ook:Een stralende Karina Smulders in Zomertrilogie
Lees ook:Een wisselende dagreis
Lees ook:In Amerika kan alles!
Lees ook:Een bruid in de morgen regiedebuut voor Bjørseth bij TA-2