“Twintig jaar geleden kwam ik op een vrijdag naar Amsterdam voor een lang weekend. Ik wacht nog steeds op de maandag waarop ik weer weg zou gaan. Intussen geniet ik van mijn vrije weekend.” Beppe Costa is een muzikant/componist uit Noord-Italië, maar hij werkt ook als acteur bij verschillende grote gezelschappen als het RO Theater en Orkater. Bij die laatste speelt hij nu in zijn eentje de muziektheatervoorstelling Een blauwe vrijdag, die over zijn eigen verblijf in Nederland gaat.
Zodra het publiek de zaal binnenstapt is het duidelijk dat dit helemaal geen normale theatervoorstelling is. Het toneel staat vol met tafels, die bezaaid zijn met instrumenten: een klein keyboard, gitaren, een basgitaar, een mandoline, een harp, een accordeon, een ukelele, trommels en een aantal exemplaren die niet helemaal thuis te brengen zijn. Beppe Costa zit op een vreemd percussie-instrument en trommelt daarop, tot het zaallicht uit is. Dan begint hij even te praten, voor hij doorgaat naar zijn gitaar om een liedje te spelen en te zingen.
De muziek die Costa speelt is veelzijdig, bovendien is hij een uitstekend muzikant, die alle instrumenten goed beheerst. Als je voor muziek komt, valt er dan ook niets te klagen. De afwisseling met gesproken tekst slaat echter een hoop gaten in de magie. De voorstelling is meer een concert dan een theatervoorstelling, en de scènes die de liederen aan elkaar zouden moeten lijmen vormen meer cabaretachtige sketches.
Een blauwe vrijdag bevat grappige betogen, maar ook veel kritiek op Nederland. En hoe langer de voorstelling doorgaat, hoe minder interessant de verhalen worden. Ook is het niet helemaal duidelijk hoe lang Beppe Costa nu eigenlijk in Nederland woont; op de flyer staat twintig jaar, maar in de voorstelling wordt zowel over vijfentwintig, als achtentwintig jaar gerept. De mooie, intense momenten, aan het einde van de voorstelling, raken de toeschouwer zeker, al vraagt die zich af waarom twee instrumenten onbespeeld blijven. Ondanks de, zoals het voelt, lange voorstelling.
Het geheel wordt ondersteund door een knap staaltje techniek. Costa maakt tijdens de voorstelling gebruik van een mengsysteem en een laptop, om meerdere instrumenten door elkaar te laten klinken. Achter het toneel hangen drie projectieschermen, waar beelden van Nederland op worden geprojecteerd om het verhaal van de voorstelling te versterken. Dit is mooi, maar het blijft toch erg moeilijk om je met de voorstelling te identificeren.
Hoewel Een blauwe vrijdag in programmaboekjes wordt afgeschilderd als muziektheater of toneel is het meer een folkconcert, waarin liedjes worden afgewisseld met een monoloog over het leven in Nederland. Het hangt bij er Een blauwe vrijdag dus erg vanaf waar je voor komt. Als je heel erg van folkmuziek houdt, zit je erg goed bij Beppe Costa. Voor een leuke theatervoorstelling schiet deze matige eenmansshow helaas naast de roos.
Gezien op 29 januari in het de Toneelschuur, Haarlem.
‘Een blauwe vrijdag’ is nog tot eind maart op tournee door Nederland. Voor meer informatie en speeldata, zie www.orkater.nl
Tekst: Ludy Graffelman
Lees ook:Extra voorstellingen De Architect en Blauwe Vrijdag
Lees ook:Lachen en gieren met Hanneke Groenteman
Lees ook:Veghelse Toneel Publieksprijs voor Boeing Boeing
Lees ook:Hondsdagen zoekt de grens van onacceptabel
Lees ook:Weken van de waanzin
Pingback: Extra voorstellingen De Architect en Blauwe Vrijdag | Toneel