De oude koning Lear heeft een plan. Hij besluit zijn rijk te verdelen onder zijn drie dochters, maar die moeten eerst uiten hoezeer zij van hem houden. Als de jongste, Cordelia, weigert om haar liefde onder woorden te brengen en te vleien, verstoot hij haar. Haar deel geeft hij aan haar zusters, die wél voor de rest van zijn leven van hem zullen houden. Denkt hij. Jack Wouterse is de naieve, koppige koning Lear in Shakespears drama over ouderdom en verblinding. Na een succestournee in 2007 herneemt het Ro Theater, in regie van Alize Zandwijk, dit bijzondere spektakel.
Een grote, houten trap die vooral veel herrie maakt als je er op loopt. Dat is het eerste dat het publiek ziet als het de Rabozaal van de Stadsschouwburg Amsterdam betreedt. Grote paarse gordijnen ontrekken het diepe podium aan het zicht. Een vreemde snuiter in een nog vreemdere outfit blaast op een absoluut vreemd fluitapparaat. De nar. Onmiskenbaar. Dan verschijnen één voor één de personages. De koninklijke familie verzamelt zich voor de toespraak van Koning Lear. Zonen en dochters in groteske jurken met nog groteskere make-up en haarwerken. Het publiek schuifelt en grinnikt. Wat is de code van deze versie van Shakespears tragedie?
Op toegankelijke en humoristische wijze worden de personages in Lears leven over het voetlicht gebracht. Niet alleen de nuffige zusters, met hun slappe zakkige mannen, maar ook de nerveuze graaf van Kent, de familie van Lord Gloucester en de boefachtige bediende Oswald spelen hun rol in dit verhaal over ware trouw en verraad. Bart Slegers steelt de show als de schlemielige, maar briljant consequent, neergezette Kent. Hij wordt verbannen, maar vermomt zich als bediende en keert terug om zijn koning bij te staan. Hij is het die er constant in slaagt zijn tweedimensionale karakter ook vlees en bloed te geven.
De vormgeving is overweldigend. De kostuums van Sabine Snijders doen hun werk. De slechtheid van de dochters straalt al bij de eerste aanblik van hen af. Zonder in clichées te vervallen. Fanio Sorel is een genot om te zien in haar grootse lelijkheid, die rechtstreeks op pornoster Lolo Ferrari lijkt te zijn gebaseerd. Haar zus Regan, een rol van Esther Scheldwacht, is totaal het tegenovergestelde qua kleur en scherpte, maar minstens even onsympathiek. De actrices genieten zichtbaar van hun uitdossing.
Ook het decor is het vermelden waard. De paarse gordijnen bollen, door grote windmachines, op en de grote storm, waarin Lear wordt wakker geblazen, blaast het publiek in. Een prachtige aanblik. Een nog grotere trap wordt zichtbaar als de gordijnen zijn weggewaaid en de wind heeft vrij spel. Grote blaaspijpen van orgels, die live worden aangewakkerd, steken de lucht in. Een waar schouwspel. Maar dat schouwspel heeft ook een nadeel. De cartooneske uitdossing maakt het de acteurs soms moeilijk om de lading van Zandwijks thema´s ouderdom, aftakeling en verblinding daadwerkelijk voelbaar over te brengen. Twee uur en veertig minuten, zonder pauze, is dan blijkbaar niet alleen voor het publiek een opgave. Wouterse lijkt er moeite mee te hebben en de grote, lang verwachte storm, is qua intentie een fractie van wat het beeld met de gordijnen doet beloven.
Koning Lear is een fantastische beeldende voorstelling, waarin vooral in het begin veel te lachen valt. Een tragedie waarvan het slot, met Lear, zijn dode dochter Cordelia en Kent heel aangrijpend is, maar de opmaat daar naartoe wat onduidelijk.
Tekst: Suzan Vermeulen – Foto´s: Leo van Velzen
Lees ook:Londense King Lear live te zien via bios Cinemec
Lees ook:Mark Rietman is King Lear
Lees ook:Gids: King Lear on tv tonight!
Lees ook:Al Pacino wordt King Lear
Lees ook:Jack Wouterse en zijn verslaving