TONEEL, een mieterig sprookje met oogschaduw en gekleurd licht. TONEEL is een voorspelling die we eigenlijk niet durven spelen. We kunnen niet zingen maar we doen het toch. De gymzaal is het speelterrein: daar zijn we prinsen en ridders. En in gescheurde trainingspakken worden we verliefd. Theatergroep Max maakt toneel voor XXS tot en met XXL. De voorstelling TONEEL is een XXL-voorstelling en speelt alleen in gymzalen. Ester van Aalst ging kijken.
Een toneelvoorstelling in een gymzaal, dat is andere koek. Terug naar de middelbare school. Daar is toch het een en ander veranderd en toch ook weer niet. Je mag niet zomaar een gymzaal in, dus staan er sloffen klaar: schattige roze bloemetjesslofjes. Braaf trekt iedereen ze aan.
TONEEL is een voorstelling voor pubers over schoonheid en de kunstmatigheid van kunst. Dat is een flinke uitdaging die regisseur Jetse Batelaan is aangegaan. Gelukkig: “we mogen lachen, maar zo bedoelen we het niet.” Het is een bijzondere groep spelers daar in de gymzaal. De grote Martin Hofstra, die lange tijd bij Alex d’Electrique heeft gespeeld. Maar ook de kleine mevrouw Lucia Meeuwsen, die een prachtige solo zingt. Carola Bartschiger en Abdelkarim El Baz zijn degenen met wie de pubers zich kunnen identificeren. En tot slot René Geerlings met een bijzondere bewegingsdans.
Beweging, daar draait het om in deze voorstelling. Vijf mensen die schijnbaar moeiteloos als een organisme door de zaal gaan. Zowel de spelers als de toeschouwers kijken geconcentreerd. En dan ineens, knip, naar een andere wereld. Die van een jongen en een meisje, een stelletje dat aan komt lopen, blijft staan en weer terug gaat. Zo’n kleine gebeurtenis die blijft boeien. Vrolijke noten komen dit keer van apparaten die heel vaak ergernis oproepen. Zeker in handen van pubers. Nu laten de mobieltjes de toeschouwers alle hoeken van de gymzaal zien en horen.
Dat valt goed bij de doelgroep: na de voorstelling is een aantal meiden heel enthousiast over het concert van de mobieltjes. Maar ook enthousiast over een heel ander gedeelte: “En die bewegingen en dan zo geconcentreerd blijven.” Daarna vertelt een jongeman dat hij het maar eerlijk zal zeggen: ik snap er helemaal niks van.” Maar misschien hoeft dat ook niet. Misschien is het gewoon zoals het is.
Heeft Jetse Batelaan pubers en het andere publiek de schoonheid en de kunstmatigheid van kunst laten zien? Geen idee. Maar deze fragmentarische, intrigerende voorstelling laat je ademloos kijken, ontroeren en lachen. En dat is genoeg.
Tekst: Ester van Aalst – foto: Joep Lennarts
Lees ook:Een bonte avond met bodybuilders
Lees ook:Theater Artemis nieuw artistiek leider
Lees ook:Theatergroep Max. gaat internationaal
Lees ook:Ontroerend naturelle Reuzen
Lees ook:Het Geheven Vingertje