Ko! is de zoektocht van een zoon naar zijn vader. Een vader die verdwaald is in het schimmenrijk van herinnering en illusie. Een vader die leeft in een geadopteerd verleden van een gevierd acteur, maar nooit een rol speelde in het leven van zijn eigen zoon. Deze zoon hoopt door mee te gaan in dat geadopteerde verleden iets van zijn eigen vader te zien, terug te vinden. Mistig, zowel in de zaal als op het vrijwel lege toneel.
Het schijnt de mode te zijn om alles op het podium te laten zien: de achterwand, de brandblussers en stopcontacten. Het geeft natuurlijk prachtig het lege hoofd van een dementerende man weer, maar ligt er ook wel weer duimendik bovenop. De schoonmaakster of verzorgster vat het dementeren van de vader prachtig samen: “Zijn verstand laat los.” Waarom zij zich laat meevoeren in de scènes die de vader en zoon (na)spelen is onduidelijk. De vader is nog niet helemaal de weg kwijt: “Ik ben net een zonnewijzer. Ik tel alleen de heldere uren.”
Vader en zoon spelen vader-en-zoon-scenes uit het beroemde oeuvre van Ko van Dijk. Karakter, De dood van een handelsreiziger en waarschijnlijk nog wat meer. Titus Muizelaar meet zich wel het jasje van Ko van Dijk aan, maar de impact is er niet. Het lijkt wel alsof boos-zijn meteen betekent dat er geschreeuwd moet worden. Sommige mensen schreeuwen niet als ze boos worden en dat is vaak veel indrukwekkender. De vader is verdwaald in het leven, maar het publiek is verdwaalt in het toneelstuk.
Ko! weet niet wat het wil zijn: een ode aan Ko van Dijk? Een verhaal over een vader met dementie? Een zoon die zijn vader zoekt? Alles tegelijkertijd kan niet. Er is weinig spanningsopbouw in het stuk. Af en toe vallen verschillende stukjes op zijn plaats, maar dat laat je nog steeds niet meevoeren in het geheel. De zaal is stil. Dat kan twee dingen betekenen: iedereen zit in het verhaal en vergeet bijna adem te halen. Of het publiek is in slaap gevallen. Helaas, ik vermoed dat dat laatste het geval was bij de voorstelling Ko! van Titus Muizelaar, Daan schuurmans, John Leddy en Lieke-Rosa Altink.
Tekst: Ester van Aalst
Lees ook:Daan Schuurmans in Ko!
Lees ook:Parade: Happy Family als absolute aanrader
Lees ook:Bill van Dijk naar het Songfestival
Lees ook:Hadj in de Ramadan
Lees ook:Ver-van-mijn-bed-nieuwsberichten komen tot leven