Op een levensgroot spelbord maken man en vrouw elkaar het hof, verkeren, maken ruzie, leggen die bij, worden jaloers, worden verleid en snellen tenslotte af op een gezamenlijke winst. Op een groot scherm kan het publiek door middel van filmpjes de bevindingen van de spelers volgen als ze in de put zitten, verdwalen in het doolhof, een beurt moeten overslaan in de herberg of per ongeluk onder de grafzerk terecht komen. Ganzenbord heet de nieuwe familievoorstelling van Toneelschap Beumer & Drost. In Theater Bellevue kwamen jong en oud bijeen voor de première. Martijn Groenendijk was erbij en lachte zich een hoedje.
Peter Drost en Manon Nieuweboer beginnen in de laatste fase van hun leven, als twee oude mensjes, met een spelletje ganzenbord, waar ze helemaal in opgaan. De transformatie van de spelers is erg goed gedaan en werkt ontzettend komisch, zeker in combinatie met het geluid van rinkelende glazen als de man een dienblad met het theeservies vasthoudt. Als ze verdwijnen in het ganzenbordspel en teruggaan in de tijd zien we hun jongere versies met langer haar – minder grijs ook – en een jeugdiger manier van bewegen. Er wordt duidelijk met veel aandacht voor het fysiek gespeeld.
De teksten lijken soms te ontstaan op het moment zelf. Qua timing zijn Drost en Nieuweboer zeer goed op dreef, hoewel de spitsvondigheid aan het jonge publiek voorbij gaat. Er zit zeer veel humor in de voorstelling, ook in de filmbeelden die o.a. de herberg laten zien. Die humor is erg knap gevonden en het script van Peter Drost is dan ook erg goed geschreven, maar vooral voor volwassenen aansprekend.
De uitvoering van het decor lijkt op het eerste gezicht karig, maar dat verandert snel als het daadwerkelijke ganzenbord begint. Dan wordt het levensgrote spelbord onthuld, met diverse luiken waar men in en uitkruipt. De combinatie met de filmbeelden levert een zeer amusante en beweeglijke voorstelling op en er is zichtbaar aandacht besteed aan de verbinding tussen speelvloer en locatie van de filmpjes. Ook het spel met de geluidseffecten draagt bij aan het spelplezier van de spelers en het kijkplezier van de toeschouwers.
Waar het in de voorstelling uiteindelijk om draait is de vraag ‘Wie wint? Wie verliest? En wat verlies je als je wint?’ Te moeilijk voor kinderen van acht jaar, als je het mij vraagt. En het is volgens mij ook helemaal niet nodig om deze voorstelling voor kinderen te spelen. Kinderen spelen zelf nog. Volwassenen echter worden door deze voorstelling herinnerd aan de tijd dat ze spelletjes deden, de spanning die dat met zich meebracht en de sleur die ontstaat als die spanning er niet meer is. Er valt voor volwassenen meer te lachen dan voor kinderen en ook qua beelden worden de grote mensen meer aangesproken dan de jeugd. Dat is niet erg. Want ook volwassenen mogen zich op een ongecompliceerde manier vermaken, al lachen ze eigenlijk omdat ze zichzelf (of hun ouders) in het spel herkennen.
Tekst: Martijn Groenendijk
Lees ook:Geniale vondsten in Maliënkolder
Lees ook:Erik of het klein insectenboek: Een kleine grote wereld
Lees ook:Rake grappen in Tante Patent
Lees ook:Brave Paaltjens roert
Lees ook:Verbluffend gewone mensen