Uitgangspunt van Fast Car is de case-history Witty Ticcy Ray, uit de bestseller De Man die zijn Vrouw voor een Hoed hield van Oliver Sacks. Witty ticcy Ray vertelt over een jazzdrummer met Gilles de la Tourette. Naast de bekende kenmerken, het vloeken en schelden, beschrijft Sacks met veel gevoel de impulsiviteit en de ongelooflijke snelheid van het brein van iemand met deze aandoening. Fast Car, van de jonge maker Renske van den Broek, is een monoloog, een drumsolo en een soort stand-up comedy show ineen. De voorstelling gaat over Ray, een jongen met een heftige vorm van Gilles de la Tourette. Zijn ziekte dwingt hem om de clown te spelen, een absurd groteske persoonlijkheid. Maar achter de façade zit een diep wanhopig mens. Drummen is zijn leven, het ritme houdt hem op de weg.
In Fast Car lijken spel en muziek een geheel te vormen. De loeiharde snelweggeluiden, Lady Gaga, elektronische beats, de Talking Heads, eigen nummers, stuk voor stuk passen ze precies in de wereld van Ray en maken deze enorm kleurrijk. De live drumsolo’s zijn helemaal fantastisch! Behalve dat ze voor een knallend ritme zorgen, is het ook een prachtig beeld. Ray die naast een stuk vangrail alles eruit slaat op de drums (en de vangrail). En omdat het geluid kei- en keihard is, word je tot diep in je buik geraakt. Het ritme van de drums stuurt de voorstelling, het zit in Ray’s gedachten, in zijn lijf, in zijn woorden. Ray is ritme. En dat ritme sleurt het publiek op een hoog tempo mee. Wij zitten met z’n allen in de waanzin en in de gedachtestroom van Ray. Er is geen ontsnappen meer aan, niet voor Ray en niet voor de kijkers.
Behalve de drums weet ook acteur Dion Vincken in de rol van Ray het publiek te raken. Hij speelt de gekte ontzettend overtuigend. En ook de vermoeidheid, het lijden en de wens voor de medicijnen die uiteindelijk voor de grote ommekeer zorgen. Fast Car Ray is er niet meer. Wanneer hij aan de haldol is, is zijn ritme, zijn ziekte, maar ook zijn persoonlijkheid niet meer hetzelfde. Tragisch en ontroerend. Fast Car Ray is nu kwijlende openbaarvervoer Ray, die geniet van het kijken naar klusprogramma’s. Omdat daar altijd alles past en goed komt.
Dion Vincken staat niet in z’n eentje op het toneel, hij wordt begeleid door een muzikant. Hij speelt geen rol, maar is toch op een vrij opvallende manier bezig om niet op te vallen, wat een beetje sullig en verwarrend overkomt. Beide mannen dragen prachtige pakken. Op deze pakken zijn alle onderwerpen uit de voorstelling afgebeeld. Onder andere de snelweg, rode lippen, zwarte mamba, stopknopknopjes van de bus en Marlene Dietrich, hoe langer je er naar kijkt, hoe meer kleine verassingen je ontdekt! Alle stukjes passen in elkaar. En zoals dat ook bij ieder klusprogramma de conclusie is (volgens Ray), komen verhaal, muziek, drums, kostuum, toneelbeeld, tekst, spel en licht allemaal perfect samen in deze denderende, grappige, maar ook ontroerende voorstelling!
Kijk voor speeldata op: www.theaterblinddate.nl
Tekst: Karianne Henkel
Lees ook:Japan zet robot op het toneel
Lees ook:Futuristische nieuwkomer blijft steken in vondsten
Lees ook:Corpulente acrobaten op hun best
Lees ook:Een stralende Karina Smulders in Zomertrilogie
Lees ook:De enige lijn is geen lijn