Een astronaut is eeuwen geleden in een soort tijdcapsule vertrokken naar onbekende melkwegen. Als hij uiteindelijk in een andere bewoonde wereld arriveert, blijken daar al mensen te wonen (zijn ruimteschip was zo langzaam, dat latere generaties hem hebben ingehaald). Hij leert om te gaan met alles wat nieuw is voor hem en weet uiteindelijk de computer, die alles regelt, te overtuigen van het belang van twijfel, menselijkheid, liefde, onzekerheid. In een flashback zien we hem tenslotte als jongen; een sociaal zwakke, depressieve nerd, die ervan droomt een computer te zijn, vrij te zijn. Science fiction zie je niet veel in het theater. Susies Haarlok deed een poging en dat resulteerde in de productie Wij weten ook niet wat er gaat gebeuren. Een muziektheatervoorstelling die mogelijk werd gemaakt in het kader van Orkater/De Nieuwkomers. Aan het enthousiasme van de makers zal het niet liggen, maar de voorstelling is niet sterk. Te zwak om overtuigend science fiction te zijn en te zwak om te blijven boeien.
Het decor ziet er in eerste instantie nog wel futuristisch uit. Witte blokken met onlogische hoeken overal op het speelvlak. Als snel blijkt uit handelingen en geluid dat ze gewoon van hout gemaakt zijn. Iets wat erg onlogisch is op een planeet ver weg, jaren in de toekomst. Ook de instrumenten van de muzikanten zijn niet echt science fiction. De drums zien eruit als drums, de gitaar als een gitaar, het keyboard als keyboard. Dat er allemaal technische snufjes gebruikt worden, die de bespelers ervan de nodige oefening hebben gekost, doet niets af aan het feit dat het niet theatraal interessant is. Het enige instrument dat echt tot de verbeelding spreekt is het apparaat dat cellist Harald Austbø bespeelt.
De astronaut krijgt gestalte door kunstenaar/performer Steven de Jong. Waarom regisseur Ivar van Urk hier geen acteur voor heeft gecast, is een raadsel. De Jong schijnt maar één stand te hebben: zijn arsenaal aan expressiemogelijkheden is zeer beperkt, zijn stem klinkt eentonig, zijn tekstinterpretatie is onbegrijpelijk en zijn dictie te gehaast. Het is alsof hij van inleving nog geen kaas heeft gegeten. Het spel van zijn tegenspeler Ibelisse Guardia is een stuk beter, behalve wanneer zij tegen het einde in een andere rol terugkeert: wie zij dan moet voorstellen blijft onduidelijk.
Er zitten best een aantal interessante beelden in de voorstelling en de muziek mag er ook zijn. Het is dan ook jammer dat de muzikanten gaan acteren. Liever had regisseur Van Urk ervoor gekozen de band de band te laten zijn en niet alle muzikanten ook nog in het verhaal mee te laten spelen. Ze hebben niet de kunde om dit over het voetlicht te brengen. De voorstelling blijft door het matige spel zonder noemenswaardige ontwikkeling. En alle leuke vondsten blijven wat ze zijn: vondsten. Dus of Van Urk heeft het niet aangedurfd om te zeggen: “kill your darlings, we gaan het nu goed doen” of hij heeft van Susies Haarlok niet het mandaat gekregen om de voorstelling naar zijn hand te zetten.
Uiteindelijk zal Wij weten ook niet wat er gaat gebeuren voor de heren van de band een belangrijke stap in hun ontwikkeling zijn. Ik kan me dan ook het enthousiasme voorstellen waarmee ze in het project zijn gesprongen, maar onder invloed van een regisseur en onder de vleugels van Orkater had ik een theatraal volwassener voorstelling verwacht.
Tekst: Martijn Groenendijk
Lees ook:BLØF opent Nazomerfestival
Lees ook:PVV maakt voorstelling onmogelijk?
Lees ook:Fast car Ray is een gedwongen clown
Lees ook:Schokkende uitbuiting en suikerzoete liedjes
Lees ook:Drang is ontwapenend en hartverscheurend