‘Een even grotesk als tragisch verhaal over genialiteit en gekte, vriendschap en liefde, muziek en dood.’ Het Derde Bedrijf maakte in samenwerking met het Nationale Toneel de voorstelling Begeerte heeft ons aangeraakt, naar het romandebuut van Bert Natter. Regisseur Theu Boermans gaat, met acteurs Aniek Pheifer, Marcel Hensema en Bart Klever, op zoek naar het verlangen om op te gaan in een ander.
De tekst die Tom Blokdijk schreef naar de roman van Natter verhaalt van Lucas, een conservator oude muziekinstrumenten die zijn beste vriend verloor bij de vuurwerkramp in Enschede. Hij wordt naar een Gronings gehucht ontboden, om daar een zeldzaam 17e eeuws klavecimbel te taxeren. Dido, de zus van de eigenaar, een begenadigd klaveciniste, maakt Lucas gek van begeerte. Maar zij leeft vanwege psychotische klachten in een inrichting en hoewel zij haar lichaam en emoties wel met hem deelt, deelt ze niet de affectie die hij voor haar voelt.
Anniek Pheifer speelt Dido afwisselend roerend en niet invoelbaar. Haar onbereikbaarheid wordt hierdoor heel helder en voor het publiek is het moeilijk om echt van haar te houden. Dat is precies wat bereikt zou moeten worden, omdat het voor Lucas gaat om de begeerte en niet om de liefde. Marcel Hensema als Lucas lijkt echter voornamelijk geïnteresseerd in de klavecimbel, de herkomst en de mogelijke waarde ervan. Hij lijkt op zoek naar roem en eer en de begeerte die hij voor Dido voelt komt als gespeeld over.
Het vertellende karakter van het stuk verijdelt dat ik me als toeschouwer inleef in de hoofdpersoon, Lucas. Daardoor lijken de stukken die er daadwerkelijk toe doen, de delen waarin zijn passie voor Dido en zijn passie voor haar muziek tot uiting zouden moeten komen, nogal plastisch. Zijn trauma, het verlies van zijn vriend bij de ramp in Enschede, is begrijpbaar, maar lijkt niet doorleefd. Daardoor lijkt Lucas alleen door geld gedreven; de tekstueel verhalende ontkenning daarvan is niet geloofwaardig.
De immer slechts kortdurende samensmelting die Boermans wil laten zien, krijgt niet zijn weerslag in de zaal. Het publiek wordt niet ‘door begeerte aangeraakt’. Pheifer weet wel te ontroeren, net als derde speler Bart Klever. Zijn vertolking van broer Diederik brengt een lichtheid in de voorstelling. Die humor is welkom, maar het gebrek aan echte pijn bij Hensema maakt dat de voorstelling nu uit balans is. De lichtheid en de zwaarte zijn niet in evenwicht en beknotten elkaar meer dan dat ze elkaar versterken. Als toeschouwer mis je het moment dat je echt naar binnen laat kijken. Misschien wel omdat de personages dat ook niet doen. Het blijft teveel op afstand. Boermans lijkt de momenten uit het verhaal te tillen die grotesk zijn en die gaan over de gekte (van de liefde). Maar de beloofde tragiek, genialiteit en vriendschap zijn te klein om een tegenwicht te bieden.
Meer informatie: www.nationaletoneel.nl
Tekst: Martijn Groenendijk
Lees ook:Voor de 100ste keer Bejaarden & Begeerte
Lees ook:Streng deurbeleid, alleen voor 65+
Lees ook:Anniek Pheifer wint toneelprijs
Lees ook:Job Gosschalk debuteert als toneelregisseur
Lees ook:Regisseur Erik Whien stopt bij HZT