Het ontbrekende talent van Peter Lusse

Het zal waarschijnlijk altijd aan hem blijven kleven, want het immense succes van Vrienden voor het Leven maakte Peter Lusse op slag een bekende Nederlander. Deze prins van de komedie kan echter veel meer en dat bewees hij de afgelopen seizoenen in het theater. Hij was onder meer te zien in The Odd Couple en Rembrandt de musical en dit seizoen schittert hij naast Kiki Classen in de komedie Niet voor de Poes. Komedie blijft toch wel een beetje aan hem plakken, want de meeste rollen die hij speelt, hebben een komische kant. Toch bespeuren wij een serieus randje en Inge Schouten wilde daar meer van weten.

“De eerste grote productie waar ik in speelde, was het toneelstuk Junkieverdriet van Toneelgroep Centrum, tegenwoordig bekend als Toneelgroep Amsterdam. De makers kwamen naar de Academie voor de Kleinkunst in Amsterdam toe, waar ik toen studeerde, en waren via die weg opzoek naar geschikte mensen. Ik was destijds 21 en dat is een heel normale leeftijd om in een grote productie te staan. Ik kan dus niet zeggen dat ik op buitensporige vroege leeftijd doorbrak, want als jonge acteur had ik maar een klein aandeel in de serie, zoals het hoort!

Eigenlijk zat ik er altijd tussen ambitieus en afwachtend in. Natuurlijk ben je ambitieus, dat hoor je ook te zijn op die leeftijd. Ik wilde ook hard werken en had veel energie, dus doe je dat zonder problemen, maar ik ben nooit een carrièredier geweest. Vroeger niet en nu ook niet. Wel had ik al een bepaald idee van wat ik wilde maken en wat ik wilde bereiken. Toevallig sprak ik daar Pia Douwes een paar jaar geleden over. Wij droomden vroeger niet van geld en roem, maar van goed zijn in ons vak.

Tegenwoordig wil iedereen beroemd te worden. Dat hadden wij gewoon niet! Een BN’er worden, kwam bij ons niet op. Je stond helemaal niet stil bij het feit dat je herkend kon worden op straat, dat je dusdanig succes zou hebben. Wij hadden de ambitie om zo goed mogelijk te worden. Nu wordt er veel waarde aan de roem gehecht en door de komst van de televisie is veel veranderd. Iedereen kan opeens ‘een ster’ worden door programma’s als Idols en Big Brother. Dat gaat toch nergens meer over!!

Door bijvoorbeeld Idols kunnen mensen wel op heel jonge leeftijd al grote dingen doen. Dat kon ik vroeger niet. Toen ik zo oud was als zij, liep ik tegen veel zaken aan. Tegen alles eigenlijk, want alles loopt namelijk altijd anders dan verwacht. Veel dingen komen gewoon uit het niets opduiken. Zo heb ik een tijdje geleden het EO-programma Mattheus Masterclass opgenomen. Dat is een zangprogramma, waarin stukken uit de Mattheus Passion worden gezongen door grote namen als Rob de Nijs, Carola Smit, Hind en Jim. Tot mijn verbijstering vroegen ze mij hiervoor ook. Het leuke van het programma is dat het zingen echt centraal staat. Klassiek zingen houdt me de laatste jaren ook erg bezig. Ik heb op de kleinkunstacademie natuurlijk zangles gehad en als cabaretier zong ik ook wel een nootje, maar dit is toch heel anders. Het was helaas eenmalig, maar ik zou het helemaal niet erg vinden als dit een vervolg krijgt.

De Mattheus Masterclass was dus een heel nieuwe ervaring voor mij. Ik heb voornamelijk veel komedie gedaan, maar voel me ook aangetrokken tot andere genres. Ik ben niet iemand die 20 jaar lang hetzelfde blijft doen. En als je echt groot en beroemd wilt worden in dit vak, dan moet je lange tijd hetzelfde kunstje vertonen. Dáár heb ik dus geen talent voor hahaha.

Naast veel op de planken te hebben gestaan, heb ik ook vaak voor televisie gewerkt. Maar dat kun je ook weer op 150 verschillende manieren doen. Mijn manier lijkt op toneel, aangezien ik vaak live publiek om mij heen had. Toch blijft televisie veel vluchtiger. Als je bijvoorbeeld aan een klassieke komedieserie werkt, ben je daar een week mee bezig en daarna is het weg. Bij theater werk je zes weken lang aan een stuk, dat je een seizoen lang opvoert. Dat is een groot verschil, maar het heeft allebei zijn charme.

Helaas heeft het toneel tegenwoordig veel te lijden door de overkill aan belangstelling voor de musical. Ik kan dat wel begrijpen. Het publiek heeft een drang naar spektakel. Bij musical staat show centraal. Het decor. De grote, heftige emoties. Dat boeit mij minder, moet ik toegeven, al kan ik er ook van genieten. Chicago, waar ik volgend seizoen zelf in speel, vind ik geweldig en ook Anatevka is zeker de moeite waard. Uiteindelijk heb ik geen voorkeur voor een bepaald genre. Dat is eigenlijk ook de rode draad in mijn carrière, daar zat namelijk absoluut geen vastigheid in. Hierdoor is mijn loopbaan wel heel spannend geweest. Ik had in een bepaald segment komedie door kunnen spelen, dan was het voor het publiek nog veel duidelijker wie ik ben, en had ik de kans om rijk en beroemd te worden. Maar dat is dus weer dat ene talent dat ik niet heb!

Lees ook:De drang van Peter Tuinman
Lees ook:BAS is om op te vreten
Lees ook:Roos Ouwehand vindt iedereen vreselijk!
Lees ook:Joop van den Ende over Vaslav
Lees ook:Sophie is eindelijk Julia!