Het leven verandert als er kinderen komen. En het inspireert. Regisseur Jetse Batelaan van het Ro Theate kreeg begin dit jaar zijn tweede kind en een klein beetje later staat zijn eerste voorstelling voor de grote zaal in de Rotterdamse schouwburg. Het ouderschap maakt aan de ene kant groot, maar tegelijkertijd ook banger om te vallen. En als je niet meer durft te staan, dan rest je niets dan liggen.
Hoe onhandig voel je je als zo’n kleine hummel in je armen ligt. Het lijkt wel alsof alles aan jezelf te groot is, te onhandig voor dit kleine weerloze schepsel. Een wezentje dat volkomen, volkomen afhankelijk is van jouw goede zorgen. Jetse Batelaan laat deze onhandigheid zien door uit te vergroten. Niet in het acteren maar in het daadwerkelijk groter zijn. De ouders in Reuzen zijn werkelijk reuzen.
In negen taferelen komt Batelaans kijk op het ouderschap langs. De moderne ouders-in-spe hebben de noodzakelijke inkopen gedaan: wandelwagen, de blije doos, knuffels. Zo lopen ze naar hun huis, een grote grot. Als ze weer uit de grot komen, zijn ze ouders en groot, heel groot. Ze dragen dezelfde kleding en dezelfde schoenen, maar zijn nu zeker tweeënhalve meter hoog, met handen als kolenschoppen. Het in elkaar zetten van een wandelwagen levert eenzelfde soort slapstick op als met die strandstoel die maar niet wil blijven staan. Alleen is de onhandigheid nu niet gespeeld. Want als je op stelten loopt en veel te grote handen hebt, is zo’n klusje bijna niet te doen. Ook de andere taferelen ontroeren: de stoere vader die voor het eerst zijn kind mag zien, terwijl zijn ex-vriendin en haar nieuwe vriend hem angstvallig in de gaten houden. Hij, een reus, kijkt voorzichtig en onhandig in die kinderwagen. Hij kijkt en brabbelt en je ziet zijn hart smelten.
De vondst om de ouders als als reuzen af te beelden is briljant. Deze grote mensen, met de onhandigheid van de stelten en verlengde armen en handen, zijn super-menselijk. Er wordt heel naturel, bijna klein, gespeeld en meer heeft deze voorstelling ook niet nodig. De taferelen vertellen kleine en heel herkenbare verhalen. De aandacht en detail van het vormgeven van deze reuzen maakt de voorstelling echt af. Reuzen verwondert en ontroert net zoals het ouderschap. Een must voor ouders en iedereen die ouders kent.
Tekst: Ester van Aalst – foto’s: Sjouke Dijkstra
Lees ook:Cas Jansen wordt vader
Lees ook:Kerstagenda: De nieuwe avonturen van Dolfje Weerwolfje
Lees ook:That Night Follows Day eenmalig in Leiden
Lees ook:Holland Festival: weerstaanbare Arturo Ui door onweerstaanbare Berliner ensemble
Lees ook:Mijn moeder Medea is tenslotte mijn moeder…