Rosmarie Blaauboer speelt Colometa, een prachtige monoloog gebaseerd op de veelgeprezen roman La Plaça del Diamant van de Catalaanse schrijfster Mercè Rodoreda. Colometa vertelt het leven van Natalia, een eenvoudig meisje uit Barcelona. Tegen de achtergrond van de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939) groeit zij van jong volwassene uit tot een volwassen vrouw. Een ontroerend en aangrijpend verhaal over liefde, ontgoocheling, (wan)hoop en levenskracht.
Na het succesvolle Emily Dickinson is Colometa de tweede monoloog die Blaauboer op locatie speelt. Dit maal wordt het publiek ontvangen in Museum Geelvinck Hinlopen Huis, een Amsterdams stadspaleis uit de 18e eeuw. Via een weelderige tuin komen we in het historische pand waar de sfeer van vroeger tijden herleeft. Natalia – haar bijnaam is Colometa (duifje) – ontvangt ons in het decor van de serre met uitzicht op de fontein in de tuin. Meer had de voorstelling niet kunnen wensen. Ik waan me direct een eeuw terug.
Eenvoud en intimiteit
Vanaf het allereerste moment hangt het publiek aan Blaauboers lippen, die precies de juiste toon weet te raken om het publiek tot einde te boeien. Heel sterk is haar natuurlijke en ingetogen spel waarmee ze haar personage Natalia karakter geeft, maar ook ruimte laat voor fantasie om ons met haar te identificeren. Het is een kunst om in een monoloog van anderhalf uur een verhaal zo levendig tot de verbeelding te doen spreken. Juist de eenvoud en intimiteit, maken Colometa tot een roman die je niet meer loslaat.
Universele kracht
Blaauboer maakte de voorstelling in samenwerking met acteur/regisseur Porgy Franssen en vormgeefster Stans Lutz. Na afloop vertelt Blaauboer me dat ze het verhaal van Natalia al heel lang wilde vertellen. Dat is niet zo gek, want La Plaça del Diamant is een van de belangrijkste boeken uit de moderne Catalaanse literatuur. Natalia’s levensgeschiedenis is die van een eenvoudige vrouw, maar met een tragiek die te vergelijken is met die van de Griekse Medea. Na haar hart te hebben verloren en haar vrijheid, is er na de oorlog niets meer van waarde in haar leven behalve haar twee kinderen. De wanhoop waartoe zij dan wordt gedreven maakt uiteindelijk plaats voor de wijsheid en kracht om opnieuw iets op te bouwen. Haar verdriet is zo invoelbaar, omdat het beleefd wordt door een vrouw die ik ook had kunnen zijn. Waar Het Achterhuis van Anne Frank nog een coming of age verhaal blijft, is La Plaça del Diamant een echte Bildungsroman, waarin we de traumatiserende gevolgen van een oorlog zien, maar ook hoe Natalia daarna gelouterd op haar leven terugkijkt. Dit geeft het verhaal naar mijn idee een enorme universele kracht, die Blaauboer in haar monoloog op het toneel heeft weten te brengen. Colometa is in al zijn eenvoud zeer indrukwekkend.
Tekst: Saskia Elise
Gezien: 6 juli, Museum Geelvinck Hinlopen Huis, Amsterdam
Kijk hier voor meer informatie over Colometa.
Lees ook:Eva Jansen Manenschijn wint de ITs Ro Theater Playwriting Award
Lees ook:Diamonds are a girls best friend
Lees ook:Parade: Echte magie ontbreekt in Who the f*ck is Alice
Lees ook:Datumloze dagen
Lees ook:Paul de Leeuw in ‘Liever geen oorlog’