Toneelgroep Amsterdam geeft met regelmaat workshops aan amateurs en geïnteresseerden. Rondom de voorstelling Na de repetitie/Persona hadden zij het programma ‘Spelen met de Werkelijkheid’ samengesteld. Je kreeg een hele dag theaterles en workshops met topacteurs van Toneelgroep Amsterdam. Na afloop was er een nagesprek. Onderstaand het tweede deel van de workshop van theaterdocente Ilon Lodewijks op 12 januari 2014.
Los, actie!
Ilon staat met ons in een grote kring, ze vraagt ons haar na te doen. We vliegen en scheren door de zaal als vogels, kirren, flapperen. Een jonge jongen neemt het over. Hij is het gewend. Door de knieën, hard lopen, buigen, gillen. Dan likt een vrouw de vloer. En constant volgen we degene die aangeeft. Ik moet lachen en doe braaf mee.
Armband. Vervolgens geven vijf deelnemers zich op om te laten zien hoe ze een armband zoeken. Er zijn veel vluchtige bewegingen, het is spelen dat je speelt. Dan maak ik deel uit van een groepje. We moeten een echte armband zoeken. Ok. Ik denk dat ik mijn prachtige armband moet inleveren en verdwijn even achter de spiegelwand. Dan komen we tevoorschijn. ‘Oh, niet mijn armband’, denk ik. ‘Ok, wat doe ik als ik ga zoeken? Nadenken. Waar had ik hem voor het laatst. Dan ga ik gericht daar zoeken….’ tot Ilon roept dat een vrouw midden op de vloer hem heeft. ‘Dat kan niet,’ denk ik. Braaf zoek ik zogenaamd op de vloer en kijk naar het plafond. Tja. Dan roept ze dat iemand die zit hem heeft. De meute stort zich op de man. Voelt aan hem, kijkt in zijn tas. Ik kijk hem aan. Knik brutaal dat hij bij mij moet komen en houd dwingend mijn hand op. Hij komt naar me toe en legt de armband in mijn hand. Maar hij heeft hem niet. Gejoel. De armband blijkt een echte en zit in de jaszak van degene die naast die man zat.
Ik ben verbaasd over het gedrag van de groep. Er is nergens afgesproken dat we aan elkaar zouden zitten of zouden voelen in elkaars kleding of tassen. Als iemand daarna in het volgende spel in mijn buurt komt, kijk ik hem weg.
Ha, ha, wat ik grappig vond op dat moment en achteraf, dat ik – ook hier – intense boosheid kan voelen of oproepen en dat zowel mijn tegenspeler als ik dat leuk vonden.
Tekst: Janneke Holtslag
Foto: Wijzijndox.nl
Lees ook:Spelen bij TA: Ilon Lodewijks houdt een spiegel voor
Lees ook:Warenhuis: voor 16+
Lees ook:Iemand moet het doen
Lees ook:Rick Paul van Mulligen over Barbaren – deel 1
Lees ook:Bestaan De Vloer Op bedreigd