Hoge vierkante zuilen met donkere spiegels op een zwarte vloer, dat is het toneelbeeld waarmee Warenhuis begint in de bovenzaal van Theater Bellevue. Toneelschap Beumer en Drost belooft via de aankondiging ‘een Jacques Tati-achtige voorstelling’ voor acht plus. Nog voor het begint, vraag ik aan een meisje van acht of ze weet waar het over gaat. ‘Nee moet ik aan mijn broer vragen’, zegt ze. Haar vader kijkt mij en mijn dochter van elf aan en zegt: ‘het gaat over jullie!’
Drie spelers, een slanke bruinharige en een brede kale man en een vrouw met hoge knot, komen op. Ze dragen uniforme kleding tot aan de knie met alle panty’s in geel of rood en hooggehakte zwarte schoenen. Ze komen tevoorschijn, koken water in een waterkoker, grimassen en herhalen hun gedrag. De zaal is muisstil. Dan volgen verschillende scènes.
Of denk ik dit?
Je hoort vaak een voice-over. Vaak geeft deze de gedachte van een ‘verkoper’ weer. Soms van een omroeper. De mannen en de vrouw voeren grappige wisselwerkingen uit. Zo trekt de brede kale man zijn kostuum uit en blijkt hij hetzelfde aan te houden. Ondertussen speelt de slanke man met een lepeltje die plakt op zijn neus. ‘Sta ik hardop te zingen? Of denk ik dit’ hoor je via een voice-over. Als een van de personages kauwt, klinkt er muziek en reageren de anderen. Degene die kauwt, heeft dat niet door. Deze slapstick wordt beloond met gegrinnik uit het publiek.
We zijn in het gezelschap van kinderen met ouders of opa’s en oma’s de zaal is uitverkocht en het is muisstil. De personages spiegelen zich in de spiegels, spelen ermee, flirten en zoenen zichzelf. Als een zuil gedraaid wordt, verschijnt er een ‘cabine met housedancer met koptelefoon’ de housemuziek zorgt ervoor dat een vader en zoon enthousiast elkaar toeknikken. Ook wij bewegen automatisch.
Heel apart, bijzonder!
Grappig is de vrouw die komt om een jurk te passen. Ze strijkt tevreden over haar lijf in de strakke jurk glimlachend in de spiegel, dan uit ze een spervuur van onzekerheid richting de slanke verkoper. De verkoper beaamt dat alles perfect zit, maar voegt gehaast toe dat een onderdeel van haar lijf AFSCHUWELIJK is! Aanvankelijk verbaasd, knikt ze instemmend. Hilarisch is het beeld waarmee ze uiteindelijk de winkel verlaat, intens gelukkig herhalend ‘heel apart, bijzonder!’
Na de voorstelling is iedereen die ik spreek ‘enthousiast’ of ‘vond het mooi’. Als ik doorvraag, zijn ze vriend of familie van de spelers. Mijn dochter ging net als andere kinderen niet glimlachend weg, ze vond het ‘leuk’.
De voorstelling was bij vlagen stroef, het begin met de mimiek en herhalingen duurde lang, zeker voor huidige begrippen en er werd nauwelijks gelachen. Hoe kan dat? Komt het doordat de omschrijving en het posterbeeld andere verwachtingen opriepen dan het toneelstuk zelf? Lag het aan een gebrekkige dynamiek? Aan het spel? Qua idee is het stuk geweldig, met vele spitse taalgrappen, goede associaties en een schitterende vooruitblik naar het warenhuis van de toekomst, opgebouwd uit alle kennis over ons, opgedaan via facebook en alle andere social media.
Reflecterend is Warenhuis vooral een spiegel. Een spiegel over koopgedrag, verkooptechniek, onzekerheid, zekerheid en vooral over sporen die we overal bewust en onbewust overal social media-end achterlaten. Als je straks met je troetelnaam via een voice-over bij binnenkomst in de Bijenkorf wordt begroet, dan weet je wie dit ‘voorspeelden’.
Warenhuis mag strakker, maar het is qua idee, zeker de moeite waard voor 16+.
Tekst: Janneke Holtslag
Foto: Paul Hoes
Gezien: Première 26 januari, Theater Bellevue, Amsterdam
Warenhuis speelt nog tot en met 19 april in de Nederlandse theaters. Kijk hier voor meer informatie.
Lees ook:Met mijn vader in bed (wegens omstandigheden)nu als Bellevue Lunchvoorstelling
Lees ook:Opgaande zon afgelast door hartklachten
Lees ook:Met mijn vader in bed (wegens omstandigheden):Een hartverwarmend gesprek
Lees ook:Met mijn vader in bed (wegens omstandigheden) geselecteerd voor Duits theaterfestival
Lees ook:Sarina Voorn in Koningin van Paramaribo