Na een succesvolle bewerking van Herman Koch’s Diner kiest Hummelinck Stuurman nu voor een bewerking van het prachtige verhaal van Philippe Claudel: Il y a longtemps que je t’aime. De voorstelling, Liefde Levenslang genoemd, bevat alle ingrediënten om te ontroeren maar komt pas laat tot bloei.
In Liefde Levenslang zien we zus Juliette (Liz Snoijink) die na 20 jaar gevangenschap in Canada weer terugkeert. Zus Lea (Renée Fokker) ontvangt haar met open armen, dit tot ongenoegen van haar man (Mark Ram). Hij wantrouwt haar, op soms komisch wijze, vanwege de reden dat zij vastzat. Schrijver Claudel heeft zelf in de gevangenis gewerkt en was benieuwd naar wat er gebeurt als je daaruit vrijkomt en welke rol de omgeving hierin speelt. Ook regisseur Ignace Cornelissen tipt dit aan, maar een duidelijk antwoord blijft aan de oppervlakte.
Over het kunnen van de acteurs is geen twijfel mogelijk. Zij duiken allen in een tekst die niet de ruimte geeft om te stralen. Toch trekt Renée Fokker ieder moment dat zij op toneel verschijnt de aandacht. De hoge energie van een zus die alleen maar goed kan doen en voor iedereen het beste wil. Een lieve maar krachige verschijning. Daar tegenover een ingetogen Liz Snoijink als Juliette die langzaam opbloeit en Chris Tates in een opvallende dubbelrol. Met flair speelt hij een charmante vriend van de familie en een kneuterige reclasseringsambtenaar.
Liefde Levenslang heeft een duidelijk, tragisch verhaal en een goede cast maar toch ontbreekt het aan spanning. Er is een lange aanloop naar het werkelijke contact tussen personages en zelfs dan wordt dat niet altijd aangegaan. Een kus is nodig om even stil te staan. Ook komt de hevige liefde van Juliette voor haar nichtje Pung (Nhung Dam) enigszins uit de lucht vallen. Begrijpelijk is het wel vanwege de grote like-factor van de energieke Pung. Ook de grappen zorgen voor een scheve glimlach op het gezicht, maar breed wordt die niet.
Cornelissen wilde de kracht laten zien van Juliette die langzaam haar hart weer openstelt aan haar omgeving. Liefde Levenslang zou een les zijn in hoop en menselijkheid. Hierin is Cornelissen zeker geslaagd, maar niet op een manier die je ontroerd de zaal uit laat lopen.
Gezien: 7 maart, Schouwburg Amstelveen
Klik hier voor de volledige speellijst.
Tekst: Inge Schouten
Foto: Ben van Duin
Lees ook:Linda van Dyck uit voorstelling door burn-out
Lees ook:Paul Groot voor het eerst in serieuze toneelrol
Lees ook:Schitterende vrouwen in Afterparty
Lees ook:NT schrapt voorstellingen na val Snoijink
Lees ook:Weer die liefde, die grote liefde
Wat een recensie: veel gevoel, empathie en toch kritisch! In alle opzichten, een mens kan veel leren, op allerlei manieren. Dank Inge!