Who’s afraid of Virginia Woolf? maar dan zonder psychologische motivatie. In Expats van Peter van de Witte maken vijf mensen van rond de 30 zich niet druk over de betekenis van wat ze doen, maar slechts over hoe ze zich voelen bij hun oppervlakkige communicatie. Het Toneel Speelt maakt er onder de regie van Mark Rietman een moderne komedie van. Zakenman Thomas (Maarten Heijmans) en zijn vriendin Barber (Fockeline Ouwerkerk) proberen zwanger te worden. Journalist Mark (Daan Schuurmans) en zijn vriendin Ellen (Lies Visschedijk) komen op bezoek, gebracht door regeringsfunctionaris Pim (Fabian Jansen). Tevens aanwezig is een Amerikaanse collega (Sieger Sloot) van Thomas en de huishoudster Li Chou (Rima Kawajung). Dan wordt er een baby gevonden in de tuin.
Het stuk zelf, nog even ongeacht wat het gezelschap ervan maakt, lijkt van haast aan elkaar te hangen. De nietszeggendheid van de dialogen is goed gevonden, maar de achterliggende motivatie voor het handelen ontbreekt. Waarom Mark en Ellen op bezoek komen wordt niet verteld. Waarom de vijf nederlandse expats uiteindelijk besluiten om de baby te doden, wordt niet duidelijk. Er worden lukraak wat problemen over en weer geroepen, maar hoe ideeën ontstaan in het hoofd van de personages, daar is geen ruimte voor. En die ruimte wordt in de regie ook niet genomen.
Het kind is dood voor we er erg in hebben en dan is het, door de overdadige emoties die die daad tot gevolg heeft, wachten tot de Amerikaan terugkomt met het goede nieuws. Er wordt veel gelachen in de zaal en de manier waarop de teksten gebracht worden, geeft daar meestal ook aanleiding toe, maar soms ontbreekt het nog aan de juiste timing, is het spel nogal over the top en soms zijn de teksten gewoon onverstaanbaar. Dat een paar delen in het engels zijn, is daar maar voor een deel debet aan.
De keuze om een Nederlander Sieger Sloot met bijbehorend accent een Amerikaan te laten spelen, snap ik niet. Toch is deze man de enige met wie ik meeleef, ondanks zijn lange afwezigheid tijdens het stuk. Het is moeilijk je in de andere personages te verplaatsen en hun daad, het vermoorden van de vondeling omdat dat het beste voor het meisje zou zijn, is op geen enkele manier te begrijpen. Terwijl ik toch van dezelfde generatie ben. Uiteindelijk hinkt de voorstelling op twee gedachten: een beeld schetsen van een generatie die haar verantwoordelijkheid niet wil nemen en tegelijkertijd de wereld verbeteren, waarin die generatie de problemen zo goed begrijpt. In dit geval komen zowel de wereld als de generatie dertigers er slecht vanaf.
Tekst: Martijn Groenendijk
Lees ook:Cas Jansen wordt vader
Lees ook:Barry Atsma wordt weer vader
Lees ook:Nieuwe generatie in theaterhit Cloaca
Lees ook:Ghetto mist de actualiteit
Lees ook:Boom Chicago verhuist naar Rozentheater