Vijf mensen hebben zich afgekeerd van de wereld; een wereld waar ze niet meer in geloven. Sarah Ringoet maakte De Bannelingen, een voorstelling over de banneling in ieder van ons. Ringoet laatt vijf spelers, waaronder zijzelf, verschillende individuen ten tonele brengen. Gemeenschappelijke kenmerken zijn de eenzaamheid, de stilte, het onvervulde verlangen en het automatisme waarmee ze dit nastreven. In een lege ruimte, met minimale middelen (2 straatlantaarns en 17 gloeilampen) worden de personages stuk voor stuk getoond in hun stramien: een manier van leven waar ze niet uit kunnen geraken, omdat ze er nu eenmaal in zijn beland.
De Bannelingen kent een minimum aan gesproken tekst. Veruit de meeste aandacht is er voor beweging. In vervreemdende beeldtaal wordt een beklemmende sfeer opgeroepen en worden verlangens geuit en onvervuld gelaten. De ander wil de één, maar de één wil de ander niet. Elke figuur heeft zijn/haar eigen bewegingspatroon, een eigen ‘wereldje’, een eigen belevenis van de werkelijkheid.
De verscheidenheid aan personages en de manier waarop deze getoond worden, is prachtig om te zien. De sfeer die wordt neergezet maakt dat het publiek zich deelgenoot maakt van de wereld der verschoppelingen. Het is jammer dat sommige beelden net iets te lang blijven voortbestaan; in plaats van de beklemming groter te maken, slaat de echte verveling soms toe. Dit wordt naar het einde van de voorstelling beter. Hoe noodzakelijk het ook lijkt om de personages grondig te introduceren, toch had er in het eerste kwart wat meer interactie tussen de spelers mogen plaatsvinden. Nu leek het er op dat op bepaalde momenten gewoon het stokje doorgegeven werd en er een nieuw personage aan de beurt was. Des te knapper dat naarmate de voorstelling vorderde het publiek echt kon meevoelen – en meelachen – met de handeling.
De Bannelingen is een mooie mengeling geworden van humor en pijn, waarbij de pijn uiteraard de boventoon voert. De heftigheid van de beweging, de lichaamsbeheersing van de spelers, de prachtig gedoseerde emotie maken van deze voorstelling, hoewel naar mijn mening iets te lang, een zeer goede inkijk in een wereld die de meesten van ons misschien wel mee kunnen voelen, maar gelukkig niet mee zullen maken.
Meer informatie over Sarah Ringoet en haar voorstellingen: http://sarahringoet.wordpress.com/
Tekst: Martijn Groenendijk
Lees ook:een mieterig sprookje met oogschaduw en gekleurd licht
Lees ook:De onoverkomelijke bloedband
Lees ook:Eerste vijf voorstellingen longlist TF 2015 bekend
Lees ook:De zonnige en donkere kanten van borstkanker
Lees ook:Een avond filosoferen met Orlando