De veelzijdige tv presentator en redacteur Mike Starink is een man met een dijk aan ervaring in het jeugdtheater en tevens producent van een aantal theaterstukken met o.a. Lebbis en Jansen. Deze keer waagt hij zich aan het volwassenentoneel, nu als acteur. Zijn partner in het toneelbed is Jeroen Bos, die hiermee zijn toneeldebuut maakt. In Bed is het fijn toeven, verhaalt over twee mannen die vol overgave en met passie het bed delen. Paul Haenen is verantwoordelijk voor de regie.
Twee mannen in krakend witte onderbroeken, springerig, lacherig op en in bed. Ze gaan direct een dialoog aan met het publiek, dat voornamelijk uit mannelijke stellen bestaat. Je ziet twee prachtige knuffelbeertjes, hollands welvaren. Je zou zeggen geen vuiltje aan de lucht. Maar de geliefden bespreken hun bedspelletjes op een iets te hoge toon. Meer inademend dan uitademend, waardoor het effect ontstaat dat hun verhaal de toeschouwer naar binnen wil trekken. Maar door die iets te hoge toon, iets te grappende houding wordt de toeschouwer ook weer buiten het spel gezet. Vinden deze mannen het echt eng om zich zo openlijk te vertonen. Vragen ze zich echt af wat de mensen daar buiten van hen vinden? Van tijd tot tijd helpen ze elkaar eraan te herinneren: trek je niets aan van wat anderen van je denken, wees jezelf.
In bed is het fijn toeven wil vooroordelen over homosexuelen wegnemen . De gegeven situaties zijn inderdaad heel herkenbaar als de ‘gewone’ kwesties die zich voor kunnen doen bij ieder liefdespaar dat bezig is de partner te ontdekken. Soms geladen met jaloezie, soms met humor. Onderwerpen zoals de verhouding met een ex, je moeder, het schuldgevoel over een dagje niks doen, dan maar met champagne, bekentenissen doen over wat je lekker vindt, of hoe er misbruik van je is gemaakt en wat voor vreselijke dingen je hebt uitgehaald. Vooral als werkelijkheid en fictie dwars door elkaar lopen, wordt de voorstelling heel hilarisch. Als dat eenmaal begrepen wordt, kom je er niet meer van los.
Duidelijk is dat de acteurs niet genoeg houvast hebben gekregen om de vaart erin te houden. Met meer variatie in de misenscène was dat wel gelukt. In accenten met voorwerpen, die wel of niet verplaatst worden tussen de twee personages, een streling, een doorkneed gebaar kan zoveel meer gezegd worden en met 10 minuten meer snelheid. Hiermee was de productie veel krachtiger tot zijn recht gekomen.
Door de kleinschaligheid van het theater zit je bovenop de gebeurtenissen en dat creëert een heel intieme sfeer. In bed is het fijn toeven is boeiend van begin tot eind en heel natuurlijk gespeeld. Achteraf lees ik dat Mike en Jeroen in het echte leven ook een stel zijn. Je kunt je bedenken dat het voordelen oplevert om ook thuis te kunnen repeteren. Beroepsmatig is het echter een valkuil. Ook daarover wordt gerelativeerd in de tekst. Men zinspeelt op de mogelijkheid om deze avond anders te laten eindigen dan de avond ervoor. Een rode draad van Paul Haenen: kom uit de kast, en misschien ook uit het stramien van de toneelstekst.
In het Betty Asfalt Complex is het spelen voor eigen parochie. Deze voorstelling lijkt buitengewoon geschikt voor de grote theaters, voor het grote publiek. En waarom ook niet als schoolvoorstelling voor adolescenten. Een uitdaging waar ik de spelers zeker toe in staat acht! Dus schouwburgdirecteuren koop dit stuk maar gauw in, voordat het te laat is!
Kijk ook op de speciale website www.inbedishetfijntoeven.nl met grappige en onthullende foto’s hoe anderen in bed liggen in het kader van een wedstrijd ‘mijn mooiste in-bed-toeven-moment’
Tekst: Ella Arps
Lees ook:Mike Starink naar België
Lees ook:Mike Starink in nieuw toneelstuk Paul Haenen
Lees ook:Toneelstuk Mike Starink in het Engels
Lees ook:Het gapende gat tussen verlangen en realiteit
Lees ook:Praten met Jesus