‘Het gaat om de balans. Wreedheid in humor is niet wreed!’ Aan het woord is auteur Martin McDonagh. Dit Ierse wonderkind schreef vele, succesvolle toneelstukken en is in Nederland ook erg populair. Afgelopen theaterseizoen bracht De Paardenkathedraal/Utrechtse Spelen The Beauty Queen of Lenaane op de planken en deze zomer vult Theatergroep Suburbia het lijstje aan met de locatievoorstelling De Manke.
Op een rotsachtige eiland aan de Ierse westkust woont de intelligente Billy (Marijn Klaver) bij zijn oude tantes Kate en Eileen. Billy is mank en wordt door iedereen bespot en geminacht om zijn handicap. Op een nabijgelegen eiland is een grote filmregisseur uit Hollywood bezig met opnamen voor zijn film. Iedereen is in rep en roer en velen dromen van een carrière in Hollywood. Tot groot vermaak van zijn 
dorpsgenoten wil ook Manke Billy een kans wagen op een nieuw leven in Amerika. Met een list laat hij zich naar het eiland vervoeren, waarna hij uiteindelijk voor vele maanden verdwijnt, zijn tantes en mede-eilandbewoners in verwarring achterlatend. Leeft hij nog of is die gekke Manke dood? En wat vinden ze er eigenlijk van dat ze ‘verlost’ zijn van die lastpost?
Theatergroep Suburbia (2004) speelt dit jaar alweer de zesde zomerproductie op stadslandgoed De Kemphaan in Almere. Dit jaar wordt het overdekte plein naast het gelijknamige restaurant op ingenieuze wijze omgetoverd tot een Iers rotseiland. De, in de dakspanten huizende, mussen vliegen, als levend decormateriaal dwars door de voorstelling.
Het is even wennen, dat taalgebruik van McDonagh, omfloerst door boersige uitdrukkingen die al dan niet bestaan. Vertaler Benno Barnard heeft ervoor gekozen de Nederlandse versie eveneens in een dergelijke nieuwe taal te schrijven. Het publiek moet acclimatiseren, maar al snel wordt het taaltje totaal geaccepteerd. Taal en verhaal spelen sowieso de hoofdrol in De Manke. De personages blijven daardoor, op een enkeling na, wat oppervlakkig. Hier en daar met een karikaturale uitschieter.
Dat dat karikaturale toch erg goed kan werken, blijkt uit het samenspel tussen de jonge Bartley McCormick en zijn helse, brutale en felle zus Helen. Sjoerd Vrins en Lara Grünfeld zetten beide op bijzondere wijze, grotesk en toch geloofwaardig, neer. Met name Vrins is een lust voor oog en oor als de jongste bewoner van het eiland. Zijn kostuum is hem op het lijf geschreven en in alles is hij het naïeve, egocentrische jonge kind dat onbewust de grootste geheimen van de eilandbevolking blootlegt. Het gebakkelei met zijn zus is hilarisch.
De verschijning van de Belgische Wouter van Lierde, in de rol van de plaatselijke roddelkrant Johnnypateenmike, is ook elke keer weer goed voor een vette lach. Zijn consequente irritante nieuwsgierigheid, grofheid, timing, extreem goede expressies en uitstraling zorgen ervoor dat hij rap de sympathie en schaterlach van het publiek wint. Dat hij uiteindelijk, verrassend genoeg, niet de egoist is die hij lijkt, is een cadeautje en de mooiste twist in het script.
De Manke is een aangename theateravond uit. Een gedreven gezelschap, in regie van Julia Bless, vol sterke acteurs zet een met vlagen hilarisch stuk neer. Toch blijft de voorstelling wat tussen komedie en drama hangen. Op de enkele extreme karikaturen en, soms voor de hand liggende, grappen na, is De Manke meer een warme vertelling dan een komedie. Dat is geen enkel probleem, het is prima toeven in De Kemphaan, maar de voorstelling zou langer blijven hangen als er meer Wouter, Lara en Sjoerd te zien was geweest.
De Manke is nog tot en met 11 juli te zien in De Kemphaan. Voor meer informatie: www.theatergroepsuburbia.nl
Lees ook:Momenten van Geluk bij Omroep Flevoland
Lees ook:De manke droomt van Hollywood
Lees ook:Veel openluchttheater in Almere deze zomer
Lees ook:Suburbia krijgt toch subsidie
Lees ook:Oom Wanja nieuwe locatievoorstelling Suburbia
leuk maar hoef niks