Wilfried wil zijn overleden vader begraven. Alleen hij weet niet waar. Zijn eerste ingeving, hem begraven in het familiegraf naast zijn moeder, wordt door de familie geweigerd. Na deze teleurstellende reactie besluit hij zijn vader een laatste rustplaats te geven in diens vaderland Libanon. Daar waar zijn ouders elkaar hebben leren kennen. Het land dat ze ontvluchtten door de bloederige oorlog die er woedde. Wilfried gaat op zoek naar een laatste rustplaats en vindt verhalen over oorlog over haat. Hij ontmoet vrienden die in zijn vader hun verloren vader vinden. Uiteindelijk vinden ze samen een plek waar hij hem kan laten gaan. Een bijzondere roadmovie op het toneel, over de eerste stappen in een leven na en met ondraaglijke verhalen.
Kust maakt, net zoals Branden deel uit van de theatercyclus Bloed van de beloften geschreven door Wajdi Mouawad en geregisseerd door Alice Zandwijk. De in Libanon geboren schrijver vluchtte als achtjarige, samen met zijn ouders, zijn vaderland om in Frankrijk en later Canada te gaan wonen. In zijn familiegeschiedenis vindt hij zijn inspiratie en thema’s voor zijn toneelteksten. Hij vertelt verhalen als een troubadour en laat geschiedenis tot leven komen. De verschrikkingen, die soms “larger than life” zijn, toch vertellen geeft ze een plek en ruimte om verder te gaan.
Het is ontroerend hoe de zoon zijn overleden vader met zich meeneemt. Zoon (Nasrdin Dchar) en vader (Yahya Gaier) zijn verwikkeld in een danse macabre. Vader laat zich sierlijk dragen, zoon draagt zijn vader sierlijk. De last van het verlies van een vader wordt gedragen in de tekst, het echte dragen daarentegen is van een wonderlijke lichtheid. De overleden vader blijft wel een stem hebben. Of zoals hij het zelf verwoordt: “Ik ben ook dood. Afgezien van de stank is dat niet erg vervelend. Ik ben er nog altijd, ik praat nog altijd, ik geef mijn mening.”
Het is verleidelijk om Kust te vergelijken Branden, die Zandwijk met dezelfde acteurs maakte. Natuurlijk er zijn veel overeenkomsten in vormgeving en spel, maar het zit hem vooral in de impact. Net zoals bij Branden brengt Kust verhalen tot leven. De ver-van-mijn-bed-nieuwsberichten komen in beweging, ontroeren en laten je nadenken. Het verhaal achter het verhaal krijgt een gezicht en zo maakt Alice Zandwijk en haar team weer een mooie, ontroerende en zeer actuele voorstelling.
Meer informatie: www.rotheater.nl
Tekst: Ester van Aalst
Lees ook:Branden van Ro Theater komt terug
Lees ook:Branden voor de allerlaatste keer terug in Rotterdam
Lees ook:De mist rond Ko van Dijk
Lees ook:Ro Theater schenkt aan New Dutch Connections
Lees ook:Ro Theater schenkt 3.600 euro