Als Marjorie op een avond alleen thuis is, dringt een onbekende man haar huis binnen. Als hij haar probeert te verkrachten weet Marjorie te ontsnappen, en bindt hem vast. Hij is zwaar bebloed, ze heeft hem buiten zinnen zwaar mishandeld. Maar wat dan? Wat zou jij doen, als je de macht in handen kreeg? Als niet veel later Marjories huisgenoten Terry en Patricia thuiskomen, blijken er nogal verschillende ideeën te leven over wat er met hem moet gebeuren. Dat is kortweg waar het om draait in de psychologische thriller Extreem (1982) van de Amerikaanse schrijver William Mastrosimone, nu op de planken gebracht door Rick Engelkes Producties in samenwerking met MTV.
Het publiek wordt langzaam de verkrachting binnen gevoerd. Je houdt je adem in, nu gebeurt het. Dan schettert het licht, knallen de electrobeats door de speakers en vliegt het bloed in het rond. Je spat je met een verschrikkelijk lawaai recht overeind, om te ontdekken dat de dader is overmeesterd en vastgebonden zit op zijn stoel. Hij smeekt haar, maar Marjorie is bang voor vervolging en wil de politie niet bellen. De twee huisgenoten van Marjorie worden totaal verrast door de situatie. Ze hebben allemaal zo hun eigen mening of je eigen rechter mag spelen. Drie dynamische dames met drie visies, Birgit Schuurman (o.a. 5 Jaar Met Jou), Eva Duijvestein (Meiden van De Wit) en Jennifer Hoffman (Spoorloos Verdwenen) hebben een tintelende tegenspeler. Loek Peters (Spangen) knalt en zet ze steeds weer op een ander been. Patricia staat erop de politie te bellen, maar Terry vreest dat de man zijn straf zal ontlopen. Een verhitte discussie volgt met botsende meningen en een verrassende ontknoping.
Regisseur Sarah Moeremans is een veelzijdig theatermaker, die naast regisseur ook als actrice en vormgever bij voorstellingen betrokken is. Zij giet Extreem in een heel eigentijdse vorm. Er staat een klein podium op het toneel. Doeken zakken en worden weer opgetrokken, dit geeft het effect van beeldruis, muziek knalt ineens extreem hard door de speakers, net alsof je zit te zappen. De meubelstukken en veelkleurige, plastic attributen, een kattebak doet dienst als bar; soms past het niet allemaal en worden de meubels gestapeld. We zitten weer op een ander level, zoals in een computerspel. Maar de vormgeving wordt steeds rommeliger en aan het eind slaat de chaos toe.
De actrices gaan gekleed alsof ze een eigen merk moeten branden: de zwoele pop, de sportieve tomboy en de perfecte secretaresse. Ze zouden zo in een reclamespot kunnen verschijnen. De programmakrant is opgemaakt door SPITS!. Manpower adverteert een talentworkshop met de acteurs van I. ‘Wow, what do you do?’ staat er. Het is duidelijk: de voorstelling is gericht op jong publiek en in die zin zeer geslaagd. Maar voor wie in deze psychologische triller enige diepgang in het acteerwerk zoekt, zoals het zichtbaar maken van gevoelens over verkrachting, angsten en geweld, merkt dat daartoe geen enkele poging wordt gedaan. Het hoge tempo van de zwakke dialogen, de gelijkwaardige timbres van de stemmen die hoog en opgewonden klinken, de beweeglijkheid en het soms grappige spel van Duijvesteijn en Hofman versterken de platte toneelvorm van Extreem alsof het om een computerspel gaat.
Loek Peters is de enige die de kans krijgt zijn personage te ontwikkelen. Aanvankelijk is hij een rondborstige arbeider, dan een bruut, daarna een gewiekste onderhandelaar en tot slot blijkt hij in staat om zichzelf als slachtoffer van een verziekte maatschappij te presenteren.
Tekst: Ella Arps
Lees ook:Extreme korting op Extreem!
Lees ook:Politie stopt theatraal ’misdrijf’
Lees ook:‘Criminele’ theatervoorstelling mag doorgaan
Lees ook:De ideale vrouw
Lees ook:Iemand moet het doen