Buiten is het warm. Toch zit de theaterzaal in de Engelenbak helemaal vol. Alle mensen komen voor Mary Dresselhuys. De Nederlandse topactrice overleed in 2004 op 97-jarige leeftijd, maar toch is zij nog steeds populair onder de theaterliefhebbers. Ger Beukenkamp schreef de voorstelling Mary, over theater en de dood. Samen met regisseuse Floor Maas gaven ze liefhebbers de kans om eens een kijkje te nemen achter de schermen van een harde toneelwereld.
De voorstelling brengt het publiek naar het zonnige Frankrijk, om toch nog even van de zon te genieten. Beroemd acteur Sander (JanAd Adolfsen) wordt door een theaterproducent naar Mary Dresselhuys gestuurd om daar een nieuw toneelstuk te repeteren. Het stuk dat hij denkt te spelen, zal nooit op de planken komen. Mary heeft een verrassing voor hem.
Ineke Veenhoven is Mary Dresselhuys. Ze speelt haar niet. Ze is haar. Met haar stoere praatjes probeert zij haar imago te behouden. Het publiek ziet dat ze van binnen huilt. Angst broeit en brandt in haar. ‘Ik ben bang, bang dat ik niet meer kan.’ Ze verbergt haar pijn achter humoristische anekdotes. Hierdoor ontstaat een lachwekkende scène over darkrooms. Mary vraagt de homofiele Sander wat daar nu precies gebeurt. Generaties worden zo naast elkaar gezet met het actuele thema als middelpunt. Het zet je aan het denken.
Het wat oudere publiek lacht. Lacht veel. Bijna vaak. Zij kennen Mary Dresselhuys, haar trekjes en uitspraken. Ineke Veenhoven geeft het publiek nogmaals een Mary met al haar uitspattingen van dien. Naast Veenhoven spelen ook de andere acteurs sterk. We zien de acteur niet meer. Er is enkel plaats voor de personages. Zo zien we Steven Helvensteijn als een sterke theaterproducent die precies weet wat hij wil.
De zaal krijgt het benauwd door de worstelingen van de oudere actrice. De ober van Sander, Jeroen Zuidwijk, zorgt voor een verfrissend briesje met zijn pianokunsten. Iedereen komt los. Sander begint te intiem te zingen, Mary begint te dansen en het publiek schuift naar het puntje van zijn stoel. Mooie momenten worden soms ruw verstoord door harde woorden van de brutale Mary.
De voorstelling heeft een verrassende clou die gedetailleerde regiekeuzes ondersteunen.
Mary, over theater en de dood bevat sterke teksten. De Mary-fans beleven hier veel lol aan. Geen fan? Niet getreurd. De teksten komen dan juist binnen. Je luistert en denkt. De woorden zijn soms universeel. ‘Iedereen leeft behalve ik’, aldus de onzekere Dresselhuys. De echte Mary kan trots ‘naar beneden kijken’.
Mary, over theater en de dood is nog tot begin mei te zien. Meer informatie: http://www.toetssteen.nl
Tekst: Inge Schouten – Fotografie: Boy Hazes/Albert Roosenburg
Lees ook:Mary Dresselhuys op de planken
Lees ook:Stuk over Mary Dresselhuys hernomen
Lees ook:Extra voorstellingen Mary Dresselhuys
Lees ook:Wim Sonneveldzaal in DeLaMar Theater
Lees ook:Fedja van Huêt wint Mary Dresselhuys Prijs 2013