Wie ken jij? Vraagt iemand me bij de ingang van het Doelentheater. Daarna is het DE vraag bij een drankje, voorafgaand aan de voorstelling Wildernis van Theatergroep Toetssteen. De stemming zit er goed in, want iedereen blijkt iemand te kennen en zich te verheugen. Het is een sfeer die ik eerst niet begrijp.
Bij binnenkomst in de Doelenzaal horen we gezang en zien een koortje met dames in zwart met groene accenten. In het midden een jongeman ‘Chris’ met geruit overhemd, hoge schoenen en een rugzak. Een hoog wit metalen rek op wielen waarop een kleine man zit, geheel in het wit gekleed. Dit rek dient als berg en auto.
Chris gaat op reis, hij verlaat zijn ouders en zus, stelt zijn aanmelding bij een prestigieuze universiteit uit, geeft zijn gitaar aan zijn zus en vraagt of ze voor hem wil spelen. Dat wil ze niet, het lijkt een voorbode, alsof ze weet wat er gaat gebeuren.
Vervolgens gaat hij met een oude auto er vandoor, geeft zijn geld weg of verbrandt het en gaat op reis naar Alaska. Onderweg ontmoet hij verschillende mensen. Een oude man zonder kind, een hippiestel, drie hiphopdansers. Onderweg werkt hij maar hij wil het liefst geen clichématig werk doen waarbij hij zichzelf niet kan zijn. En eigenlijk is hij daarnaar op zoek. Onthecht als hij is door de jarenlange strijd van zijn ouders die eigenlijk wilden scheiden maar het kibbelend en strijdend bij elkaar bleven. En ook al had hij alles mee, intelligentie en welvaart. Hij kon de harmonie in zichzelf niet vinden. Pas als hij na alle ontberingen eenzaam en hongerig net het verkeerde plantje eet, sterft hij. Gelukkig had hij een dagboek bijgehouden.
Waar gaat het over?
Waar gaat de voorstelling over? Naar het boek en de film ‘Into the Wild’? Gaat het over alles loslaten en de gevolgen daarvan? Gaat over het drama van ouders die bij elkaar blijven zonder liefde maar niet durven scheiden? Een tekort aan hechting in de fase van het opgroeien? Of gaat het over de ultieme zoektocht naar jezelf en wat belangrijk is in je leven?
Na afloop vroeg ik me af wat eraan schortte. Het verhaal is goed, het spel best geloofwaardig, toch haperde het, ik zou zeggen door onzekerheid en gebrek aan souplesse. Ligt dat aan de spelers, het koor, de dansers de regie of geldgebrek? Van alles wat vermoed ik. De acteurs klopten, met een extra compliment voor de hoofdpersoon, de oude vriend die hem wilde adopteren en ‘de man in het wit’. De laatste klopte echt als een bus, bovendien was het idee de auctoriale verteller zo weer te geven leuk. Hij was wellicht ‘de verteller-God of geweten-of slechts de berg’
De actrice die de moeder speelde zette te overdreven, maar daardoor licht grappig een type neer. De hiphoppers als personages onderweg, waren verrassend, ze overtuigden door hun strakke lijven en ritmiek, maar ze haperden in de choreografie die opgelegd overkwam. De onzekerheid in hun uitstraling was daardoor lelijk, ze hadden beter ‘freestyle’ kunnen dansen. Zo zaten er meer onzekerheden in deze avond. Het koor zong aardig waarbij enkele solisten opvielen. Hun kleding kwam over als dat van een amateurkoor.
Geweldige voorstelling, he?
Na afloop feliciteerden acteurs en publiek elkaar. Het voelde aan als een voorstelling van de middelbare school waarbij familie en vrienden bij voorbaat al overtuigd zijn. Maar toch ook interessant voor talentscouts.
Bij de uitgang zei een vrouw: ‘Geweldige voorstelling, he!’ ze zag mijn twijfel en liep gauw door. Toen ik de fiets op slot zette, snapte ik de clou van wat mij deze avond had geraakt. Het overvleugelde de haperingen van de voorstelling: Het blije geroezemoes van het publiek en de uitkomst van de verhaallijn: liefde en geluk kun je vinden en delen, daar draait het om.
Tekst: Janneke Holtslag
Gezien: 12 juni, Doelenzaal, Amsterdam
Meer informatie over Theatergroep Toetssteen vind je hier.
Lees ook:Johan Cruiff imitators gezocht
Lees ook:Theaterpersonage komt tot leven op Twitter
Lees ook:Stuk over Mary Dresselhuys hernomen
Lees ook:Mary Dresselhuys op de planken
Lees ook:Polanski verfilmt God Van De Slachting